Eurowizja 1957 odbyła się ponad 65 lat temu. Tamten konkurs był drugą edycją w historii. Startowało w niej zaledwie dziesięć państw, a względem Lugano zmieniono jej przebieg, a także i zasady. Nie obyło się bez kontrowersji i wniosków do kolejnych zmian w regulaminie widowiska.
Niemcy gospodarzem Eurowizji
Wygrana Szwajcarii w 1956 roku do dziś pozostaje kontrowersyjna. Jurorzy mogli głosować na swój kraj, a jury ze Szwajcarii zastępowało także sędziów z Luksemburga, co mogło mieć wpływ na wyniki konkursu. W związku z tym organizatorzy zastosowali szereg modyfikacji konkursowego regulaminu, by uczynić widowisko bardziej sprawiedliwym i atrakcyjnym. Co ważne, w pierwszych latach istnienia widowiska nie obowiązywała zasada, że zwycięzca organizuje następny konkurs. Każde państwo robiło to po kolei. Miało również prawo odmowy. Eurowizja 1957 została więc zlokalizowana w Republice Federalnej Niemiec, choć i tak zwyczajowo używano nazwy Niemcy. Miastem-gospodarzem został Frankfurt nad Menem, leżący w zachodniej części państwa. Jako miejsce wybrano Rundbau des Funkhauses am Dornbusch.
Eurowizja 1957: przebieg organizacji
Budynek, w którym zorganizowano finał konkursu, to sala nadawcza. Wybudowano ją w 1954 roku przy Rundbau des Funkhauses am Dornbusch, który w tym samym roku stał się siedzibą telewizji, a nie jak pierwotnie planowano siedzibą przyszłego niemieckiego Bundestagu. Sama przybudówka może pomieścić w środku 850 osób (choć wedle źródeł na widowni w czasie Eurowizji było ich około 400). Scenę podzielono na trzy części. Po lewej stronie można było oglądać orkiestrę, w środku artystów, zaś po prawej – tabelę wyników. Za uczestnikami widać było ogromną harfę, a za nią ustawiono tło, które organizatorzy mogli dowolnie zmieniać na potrzeby danego kraju. Koncert trwał około 70 minut.
Na scenie zaprezentowali się artyści z dziesięciu państw, co jest liczbą o trzy większą względem 1956 roku. Debiutowały Dania, Wielka Brytania oraz Austria. Szwecja transmitowała widowisko, mimo iż nie brała w nim udziału, ale jako uczestnik pojawi się już za rok. Konkurs poprowadziła Anaid Iplicjian, niemiecka aktorka urodzona na terytorium Armenii. Aspekt eurowizyjny będzie widoczny jej w życiu w 1958 roku, kiedy to poprowadzi niemieckie selekcje. Jest to najwcześniej zorganizowany konkurs w roku kalendarzowym, bowiem odbył się on już 3 marca.
Najdłużej trwający pocałunek
Eurowizja 1957 przyniosła już powroty artystów na eurowizyjną scenę. Drugi rok z rzędu zaprezentowały się Corry Brokken oraz zeszłoroczna zwyciężczyni – Lys Assia. O ile powrót tej pierwszej okazał się bardzo udany, tak triumfatorki z Lugano już nie.
Ponadto, Europejska Unia Nadawców dopuściła duety do udziału w konkursie. Z takiej możliwości skorzystał duński nadawca, wysyłając Birthe Wilke (która jeszcze powróci w 1959 roku) wraz z Gustavem Wincklerem. Ich kompozycja nosiła tytuł Skibet skal sejle i nat. Opowiada o miłości, którą musi przerwać wypłynięcie na morze jednego z zakochanych. Co ciekawe, byli jedynymi uczestnikami, których stroje nawiązywały do samej piosenki. Birthe była ubrana w płaszcz i czapkę z pianki, zaś Gustav miał czapkę marynarską. Pikanterii występowi dodaje fakt, że pod koniec swojej prezentacji duńscy reprezentanci pocałowali się. Nie byłoby w tym nic szczególnego, gdyby nie to, że pocałunek trwał… 11 sekund. Dlaczego tak długo? Jeden z członków ekipy produkcyjnej zapomniał dać im znać, że to koniec występu.
Eurowizja 1957 przyniosła nam również najdłużej trwającą piosenkę w historii konkursu. Zaowocowało to rok później wprowadzeniem kolejnego punktu w regulaminie o maksymalnej długości trwania kompozycji. Reprezentant Włoch – Nunzio Gallo wykonał utwór Corde della mia Chittara trwający 5 minut i 9 sekund. Margot Hielscher, reprezentująca Niemcy, jako pierwsza w historii konkursu artystka użyła rekwizytu. W tym przypadku był to telefon, trafnie nawiązujący do jej piosenki – Telefon, Telefon.
Eurowizja z nowym systemem głosowania
Po dosyć sporych kontrowersjach związanych z głosowaniem na Eurowizji 1956, postanowiono je zmienić. Niestety, trudno jest porównywać oba systemy, ponieważ wyników z pierwszego konkursu do dziś nie ujawniono. Włoska gazeta La Stampa dzień po finale podała, że każdy juror głosował w skali 1-10 i Szwajcaria zdobyła 102 punkty. Nigdy jednak tego nie potwierdzono. Co jest wiadome i co na pewno zmieniono, to zabroniono głosowania na swój kraj.
System w 1957 roku opierał się na tym, że każde państwo wyznaczało dziesięcioosobową komisję i każdy juror oddawał głos na utwór, który uważał za najlepszy. Pierwszy raz wprowadzono tablicę wyników i jawność głosowania. Inspiracją dla tego systemu był Festival of British Popular Songs, czyli pierwsze selekcje Wielkiej Brytanii do Eurowizji. Z rzecznikami podającymi punkty łączono się telefonicznie, w odwrotnej kolejności do występów. Ostatecznie wygrała reprezentantka Holandii , Corry Brokken, zdobywając 31 punktów. Triumfatorka oraz autorzy piosenek dostali medale z wygrawerowanym logo Eurowizji, co również było nowością.
