Już w sobotę 12 stycznia odbędzie się pierwszy półfinał francuskich preselekcji Destination Eurovision. Weźmie w nim udział dziewięciu śmiałków, ale jedynie czworo awansuje do finału, który będzie miał miejsce 26 stycznia w Paryżu. Poznaj tych uczestników!
W tym roku wszystkie części preselekcji, w odróżnieniu od zeszłorocznych zmagań, będą transmitowane na żywo. Poprowadzi je, tak jak w roku ubiegłym, Garou. Decyzję o tym, kto przejdzie do dalszego etapu, podejmą telewidzowie oraz międzynarodowe jury (stosunkiem głosów 50:50), którego skład już ogłoszono. Są to:
– Carla Bugahlo Trindade z Portugalii, jedna z producentek Eurowizji 2018, szefowa delegacji
– Tali Eshkoli z Izraela, także producentka i wieloletnia członkini delegacji eurowizyjnej, jedna z organizatorek koncertu Israel Calling
– Paul Jordan z Wielkiej Brytanii, do niedawna osoba do spraw komunikacji w ramach Konkursu Piosenki Eurowizji
– Sanja Vučić, reprezentantka Serbii w 2016 roku
– David Tserunyan, szef delegacji w Armenii
Obecni w studio eksperci francuscy: Vitaa, Christophe Willem oraz Andre Manoukian wygłoszą jedynie opinie na temat piosenek i występów, bez prawa głosu.
O tytuł reprezentanta Francji powalczy w pierwszy półfinale dziewięciu śmiałków. Będą to:
- Aysat – Comme une grande (słowa: Aysat; muzyka: Aysat, Mohamed Zayana)
Ma 29 lat i korzenie senegalsko-mauretańskie. Urodziła się we Francji. Od dziecka wykazywała zdolności artystyczne. Od 10. roku życia w miejscowej placówce kulturalnej pobierała lekcje tańca (hip-hop, breakdance). Po ukończeniu szkoły średniej zaczęła pisać i nagrywać piosenki, jednocześnie kontynuując studia biochemiczne, pracując jako kasjerka, asystentka w laboratorium, a nawet udzielając lekcji tańca, by zarobić na życie.
Muzycznie jej styl łączy hip-hop, r’n’b, soul i senegalską muzykę tradycyjną. Do swoich największych inspiracji zalicza m.in. Arethę Franklin, Jenny Hill, Missy Elliot i Mary J Blige.
Swój pierwszy utwór opublikowała na Skyblogu w 2007 roku, zaś pierwszym oficjalnie wydanym singlem był ten z 2008 roku Je n’ai pas choisi, który nagrała z udziałem Amy. W 2011 roku na rynku ukazała się jej pierwsza EPka. Od tego czasu wydała kilka singli (najbardziej znany z nich to Ailleurs), a także opublikowała w sieci swoje wykonania coverów a nawet makijażowe tutoriale na kanale Youtube. Pisze także własny blog lifestylowy, Ayodiparis.
https://www.youtube.com/watch?v=wgIDRYboUB0
2. Battista Acquaviva – Passio (słowa: Battista Acquaviva; muzyka: Florent Bidoyend, Théodore Eristoff)
Battista Acquaviva urodziła się na Korsyce w 1984 roku w rodzinie z artystycznymi tradycjami: jej ojciec jest nie tylko muzykiem, lecz także muzykologiem. Nauczyła się grać na skrzypcach, fortepianie, a także cetara, tradycyjnej korsykańskiej cytrze. Jednak to głos jest jej najbardziej cennym instrumentem. Gdy śpiewa, potrafi osiągnąć bardzo rzadki wśród wokalistów rejestr gwizdkowy (najwyższy z możliwych w skali dźwięków, w Polsce dokonać tego potrafią m.in. Beata Kozidrak oraz Kasia Kowalska); jej głos obejmuje skalę trzech i pół oktawy i jest przedmiotem badań naukowców.
Jej kariera muzyczna rozpoczęła się w 2008 r. od koncertów tradycyjnej muzyki korsykańskiej na Korsyce i kontynentalnej Francji. Następnie, w 2012 roku, poznała André Manoukiana (jednego z francuskich ekspertów Destination Eurovision 2019), który pomógł jej nagrać pierwszą EPkę, zatytułowaną Che Notte. W 2015 roku zaprezentowała swoją niewiarygodną skalę głosu w czwartym sezonie The Voice: La plus belle voix. Doszła do półfinału w drużynie Jenifer. W tym samym roku wydała pierwszy album, zatytułowany Les chants de la liberté, na którym śpiewa w dziewięciu różnych językach (francuskim, korsykańskim, włoskim, angielskim, bułgarskim, greckim, ormiańskim, hiszpańskim i baskijskim), co pokazuje również jej muzyczne zainteresowania i inspiracje, wywodzące się z wielu kultur.
Ale Battista to nie tylko piosenkarka, lecz także doktor francuskiej literatury od czasu uzyskania tego tytułu w 2007 roku. Jako taka uczestniczy również w seminariach i konferencjach, jest także autorką kilku artykułów naukowych dotyczących literatury francuskiej. Na scenie Destination Eurovision wykona utwór w języku korsykańskim, do którego tekst napisała sama. Gdyby wygrała, język korsykański powróciłby na Eurowizję po ośmiu latach. Ostatni raz był reprezentowany w 2011 roku przez Amaury’ego Vaissiliego i jego Sognu.
https://www.youtube.com/watch?v=N7D0Ug8EteQ
3. Bilal Hassani – Roi (słowa: Bilal Hassani, Madame Monsieur; muzyka: Bilal Hassani, Madame Monsieur, Medeline)
To, według notowań bukmacherów, nie tylko faworyt pierwszego półfinału, lecz także całego widowiska. Za kompozycją, którą wykona w sobotę, stoją reprezentaci Francji z zeszłego roku, duet Madame Monsieur.
Bilal Hassani urodził się 9 września 1999 roku w Paryżu, jednak ma marokańskie korzenie. Wziął udział w drugiej edycji francuskiego The Voice Kids. Co ciekawe, w trakcie przesłuchań w ciemno wykonał Rise Like a Phoenix Conchity Wurst (Austria 2014) i znalazł się w drużynie Patricka Fiori (Francja 1993). Odpadł jednak na etapie bitew. Walczył wówczas o awans z późniejszą zwyciężczynią programu, Jane Constance, która wystąpiła w zeszłorocznej edycji Destination Eurovision, jednak nie awansowała do finału.
19-letni Bilal to nie tylko wokalista, lecz także youtuber i influencer. Pasja do muzyki rozpoczęła się u niego od fascynacji wideoklipem do piosenki Thriller Michaela Jacksona. Do szkoły muzycznej zapisała go matka. Uczył się w niej gry na fortepianie oraz gitarze, pobierał również lekcje aktorstwa. Deklaruje się jako fan Eurowizji od 2010 roku.
Od listopada 2015 roku prowadzi swój kanał w serwisie Youtube. Publikuje na nim głównie covery mniej i bardziej znanych piosenek oraz vlogi (łącznie około 5-6 filmów miesięcznie), w których lansuje mocno queerowy styl. Wykorzystuje do tego m.in. peruki. Do tej pory zgromadził blisko 600 000 subskrybentów.
Jego cover utworu Djadja Ayi Nakamury został do tej pory obejrzany ponad cztery miliony razy w serwisie Youtube.
Niedawno świętował w mediach społecznościowych fakt, że eurowizyjną piosenkę Roi obejrzano ponad dwa miliony razy! Utwór mówi o akceptacji samego siebie, zaś stoi za nim duet Madame Monsieur (Francja 2018). Jak podają lokalne serwisy, „arabski transseksualny influencer” z piosenką „franglais”, czyli łączącą dwa języki – angielski i francuski, jest czystym produktem współczesnego społeczeństwa, oddającym istotę progresywnej ideologii Zachodu.
4. Chimène Badi – Là-haut (słowa: Yseult, Yacine Azeggagh, Corson; muzyka: Yseult, Yacine Azeggagh, Corson, Boban Apostolov)
To jedno z najbardziej znanych nazwisk w stawce i wielka gwiazda lokalnego rynku muzycznego. Ma 36 lat, od dziecka marzyła o tym, aby zostać piosenkarką i zaczęła brać udział w konkursach muzycznych, gdy tylko pojawiły się w ramówce telewizji francuskiej. Pojawiła się także w przesłuchaniach do show Popstars (pierwowzór Idola) w 2002 roku i została zakwalifikowana do kolejnych etapów. Jednak przed stworzeniem zespołów (takie było główne założenie programu), została wyeliminowana, ponieważ jej głos uznano za „trudny do opanowania”.
Mimo że jury nie widziało jej w zespole, jeden z ekspertów, Valery Zeitoun, dostrzegł w Chimène Badi ogromny potencjał i podpisał z nią kontrakt w ramach swojej wytwórni płytowej AZ. Jej pierwszy singiel Entre Nous zdobył szczyty francuskich list przebojów w 2003 roku i sprzedał się w liczbie ponad 250 000 egzemplarzy. Z kolei jej pierwszy album o tym samym tytule pokrył się platyną. Od tego czasu sprzedała ponad 4 miliony płyt, co czyni ją 10. najbardziej popularną piosenkarką we Francji w latach 2003-2012.
W 2016 roku przyjęła rolę Grizabelli w legendarnym musicalu Cats, który został wystawiony 35 razy we francuskim Théâtre Modagor. W 2012 roku wystąpiła również w lokalnej edycji Tańca z gwiazdami. Zajęła 8. miejsce, odpadając w 4. odcinku.
- Youtube (Vevo)
- Strona internetowa
5. Florina – In the Shadow (słowa: Manon Romiti; muzyka: Manon Romiti, Silvio Lisbonne, Pierre-Laurent Faure, Adrien Levron)
Florina to tak naprawdę Florina Perez, mieszkanka Paryża z hiszpańskimi korzeniami. Od czterech lat publikuje covery znanych piosenek na swoim kanale w serwisie Youtube i na swoim profilu na Facebooku. Jej cover Toca Toca z 2014 roku, pierwotnie przeznaczony dla rodziny i przyjaciół, obejrzano ponad 1,5 miliona razy, co było dosyć niespodziewanym początkiem kariery muzycznej.
Od tego czasu wydała dwa single: Llamame Florina (pod swoim pełnym imieniem i nazwiskiem) w 2015 r. pod auspicjami Capitol Records, zaś w czerwcu 2018 roku, już jako Florina, Va Va Vis , z nową wytwórnią Mercury. Jej kompozytorem był Nazim, który stał również za piosenkami Amira i Almy z Eurowizji. Jeden ze współtwórców konkursowego In the shadow, Silvio Lisbonne, również współkomponował J’ai Cherché.
6. Lautner – J’ai pas le temps (słowa: John Mamann, Sophie Tapie, muzyka: John Mamann, Johnny Goldstein, Koby Hass)
Lautner to duet złożony z przyjaciół z dzieciństwa, Sachy i Axela, obaj mają po 20 lat. Zaczęli komponować i grać w młodym wieku: pierwszy na skrzypcach, drugi na gitarze. Wspólnie występowali już jako nastolatkowie, jednak początkowo robili to hobbystycznie. Z czasem przerodziło się to jednak w pasję i chęć profesjonalnego zajmowania się muzyką. Właśnie dlatego w 2015 roku wzięli udział w przesłuchaniach do kolejnego sezonu The Voice of France, tym razem oddzielnie, ponieważ nie zamierzali działać artystycznie jako duet.
Axel nie dostał się do etapu przesłuchań w ciemno, mimo że odpadł na poziomie tzw. shortlistingu, zaś Sacha miał okazję zaśpiewać przed jurorami. Jego wykonanie Little Things zachwyciło Mikę, dzięki czemu dostał się do jego drużyny, jednak nie przetrwał etapu bitew.
W pewnym momencie Axel i Sacha uświadomili sobie, że chcą razem nagrywać. Wymyślili dla swojego duetu nazwę Lautner. Wywodzi się ona z czasów, gdy byli nastolatkami i nadali ją grupie sześciu przyjaciół. Wspólnie wydali cover utworu Par Amour (z Maître Gims i Dadju), który zdobył umiarkowaną popularność w rozgłośniach radiowych. Obecnie przygotowują debiutancki album.
Za ich konkursowym utworem stoi John Mamann, piosenkarz i autor tekstów. Współpracował z tak uznanymi na lokalnym rynku artystami, jak Maître Gims, Natasha St-Pier (Francja 2001) i Vitaa (jedna z ekspertek Destination Eurovision 2019). Natomiast Johnny Goldstein to bardzo popularny izraelski kompozytor i producent muzyczny, obecnie współpracuje m.in. z Imrim (Izrael 2017) nad jego międzynarodowym albumem.
7. Mazy – Oulala (muzyka i słowa: Julie Mazy)
Mazy, czyli Julie Mazi, to francuska piosenkarka, o której wiadomo stosunkowo niewiele. Jej zamiłowanie do muzyki spowodowało, że w 2007 roku przerwała studia w zakresie komunikacji i wzięła udział w przesłuchaniach do La Nouvelle Star (odpowiednik francuskiego Idola). Dotarła do półfinału, ostatecznie zajęła 4. miejsce.
Wzięła udział w kilku koncertach po swojej telewizyjnej przygodzie i nagrała kilka piosenek w pierwszej dekadzie XXI wieku, chociaż żadna z nich nie została oficjalnie wydana. W 2017 r., pod pseudonimem Mazy, wydała dwa nowe single: Toi et moi w styczniu 2018 r. oraz Oulala w listopadzie tegoż roku, którą usłyszymy w półfinale Destination Eurovision.
8. Naestro – Le brasier (słowa: Mark Hekic, Alexandra Maquet, muzyka: Mark Hekic, Alexandra Maquet, Thierry Leteurtre)
Naestro (tak naprawdę Nabil Rachdi) podobno nie chciał zostać piosenkarzem, kiedy był dzieckiem. 28-letni wokalista rozpoczął dorosłe życie jako… zawodowy bokser, dopóki jego żona nie przekonała go, że ma talent do śpiewania, który wykracza daleko poza branie udziału w karaoke. Przekonała go, by wziął udział w konkursach wokalnych. Jurorzy byli pod wrażeniem jego głosu, zaś on sam odkrył, że jest tenorem. W 2014 roku wygrał nawet główną nagrodę Graveson Opera. Ponieważ jego głos jest mocniejszy i lepszy, gdy śpiewa muzykę operową i liryczną, postanowił nazywać siebie Naestro, co jest połączeniem określeń Nabil (jego imię) i Maestro (tytuł wyrażający uznanie dla kunsztu muzycznego kompozytora, dyrygenta lub wykonawcy).
W 2015 roku wziął udział we francuskiem odpowiedniku programu Mam Talent, w którym zajął drugie miejsce. Następnie zrealizował kilka projektów (w tym wspólny album z gwiazdami telewizyjnymi, z którego zysk przekazano na organizacje charytatywne pomagające dzieciom chorym na raka), aż do sukcesu La Casa del Papel, nowej francuskiej wersji przeboju Bella Ciao, który stworzył z największymi nazwiskami francuskiego przemysłu muzycznego (Maître Gims, Slimane, Vitaa i Dadju). Singiel święcił tryumfy na listach przebojów w 2018 roku.
Wraz z sukcesem tej współpracy rozpoczął karierę solową, wydając swój pierwszy singiel Seul (Alone – samotny – przyp. red.), który wydał we wrześniu 2018 roku, zaś następnie Le brasier (Blaze – ogień – przyp. red), który wykona w półfinale Destination Eurovision.
Co ciekawe, za jego konkursową propozycją stoi… Alexandra Maquet, znana lepiej fanom Eurowizji jako Alma (Francja 2017). Z kolei Mark Hekic wręcz przeciwnie, jest absolutnie nieznany fanom Eurowizji (przynajmniej do tej pory), choć skomponował piosenki dla takich artystów, jak Ben l’Oncle Soul, Claudio Capéo, a nawet Tina Arena.
9. Silvàn Areg – Le petit Nicolas (słowa i muzyka: Caz B, Mamadou Niakate, Erick Ness)
Silvàn Areg to najnowszy pseudonim Sylvaina Hagopiana, znanego nad Sekwaną bardziej jako Casus Belli oraz Caz B. Urodził się 18 maja 1979 r. w Clermont-Ferrand (w dniu finału Eurowizji skończy zatem 40 lat). Ma ormiańskie korzenie, w latach 90. przeniósł się do Lyonu i rozpoczął karierę rapera najpierw w zespole, później solo. W 2000 roku wydał pod pseudonimem Casus Belli swoją pierwszą EPkę, (nazywaną wówczas maksi singlem), zatytułowaną Lyon. W pierwszej dekadzie XXI wieku tworzył rap, wydając kolejne EPki i albumy, zanim w 2010 roku na jakiś czas zakończył karierę i został nauczycielem… wychowania fizycznego!
Powrócił w 2016 roku pod swoim prawdziwym nazwiskiem, jako współproducent/kompozytor trzech piosenek dla Claudio Capéo, w tym hitowego Un homme debout, którego teledysk odtworzono w serwisie Youtube aż 124 miliony razy! W tym samym roku stworzył także nowy pseudonim: Caz B, pod którym pisze, komponuje i deklaruje, że zamierza śpiewać mniej rapu, zaś więcej rzeczy bliższych variété (różnorodności), w tym popowi czy miejskim klimatom. Natomiast w 2017 roku, co ciekawe, powrócił jako Casus Belli z nowymi albumami w duchu… rapu! (CB2K17 w 2017 i CB 2.0 w 2018 roku), zaś obecnie jego twórczość artystyczna to dwie odrębne ścieżki: nawiązujący do początków kariery Casus Belli i bardziej różnorodny i popowy Caz B. Pochodzenie nowego pseudonimu jest nieznane, być może stworzył go ze względu na udział w Destination Eurovision. Areg to nazwa ósmego miesiąca według ormiańskiego kalendarza, trwającego od 9 marca do 8 kwietnia, a także nazwa pierwszego dnia każdego miesiąc w tymże kalendarzu. Oznacza „słońce”. Co ciekawe, jego konkursowy utwór stworzył… inny uczestnik preselekcji, Doutson, który pojawi się w drugim półfinale. Stylistycznie kompozycja kojarzyć się może niektórym z zeszłoroczną propozycją Igita (5. miejsce w finale Destination Eurovision 2018).
- Facebook (Silvàn) / (Casus Belli)
- Twitter (Silvàn) / (Casus Belli)
- Instagram (Silvàn) / (Casus Belli)
- Strona internetowa (Casus Belli & Caz B)
https://www.youtube.com/watch?v=7SrvzBW1c7A
Kto okaże się zwycięzcą i awansuje do finału widowiska, który odbędzie się 26 stycznia? Co czeka nas w trakcie jutrzejszego koncertu? Przekonamy się niebawem!
Transmisja pierwszego półfinału będzie dostępna w Internecie TUTAJ oraz na Facebooku.
Zdjęcie: Eurovision France, France 2
Źródło: escxtra.com, Let’s talk about ESC i Eurovision France – profile na Facebooku, inf. własne
