Ponad 63 lata temu odbyła się Eurowizja 1959. Wzięło w niej udział jedenaście krajów. Konkurs zlokalizowano we Francji na Lazurowym Wybrzeżu, w mieście Cannes, gdzie odbywa się słynny festiwal filmowy. Jak wyglądała scena, sam format, a także fenomen brytyjskiej kompozycji? Zapraszamy na kolejny odcinek cyklu To była Eurowizja!
Eurowizja w blasku Festiwalu w Cannes
Eurowizja 1959 odbyła w Palais des Festivals et des Congrès, który zbudowano na potrzeby wyżej wspomnianego festiwalu filmowego w Cannes w 1949 roku. Budynek jednak przeniesiono 30 lat później bliżej centrum, a w miejscu ówczesnego zbudowano hotel. My jednak przyjrzymy się temu starszemu, ponieważ to on gościł dwie Eurowizje. Druga z nich odbyła się dwa lata później, w 1961 roku, a więcej o niej przeczytacie w jednej z części cyklu To była Eurowizja! Sama konstrukcja na czwartą edycję składała się z trzech obrotowych platform. Podzielono je na cztery części, aby pokazywać inne tła. Podobnie jak w 1958 roku, chodziło o zmieniające się krajobrazy państw uczestniczących. Orkiestrę umiejscowiono pierwszy raz nie na scenie, a tuż przy schodach. Tablicę z punktami postawiono po prawej stronie.
Eurowizja 1959 i drobne zmiany formatu
Konkurs w Cannes przyniósł dosyć widoczną zmianę w początku widowiska. Po tradycyjnym już Te Deum pokazano film wprowadzający. Podczas pierwszego ujęcia zgromadzona publiczność mogła oglądać miasto nocą. Następne kadry to plaża, ulica La Croisette i schody Palais des Festivals et des Congrès, gdzie podniesiono flagi państw biorących udział w konkursie. Po projekcji wideo nastąpiła cisza, a oczom widzów ukazała się scena, na której pojawiła się Jacqueline Joubert (którą będzie można jeszcze oglądać w 1961 roku). To właśnie ona była pierwszą prowadzącą, która otworzyła Eurowizję słowami – Bonsoir, Europe. Następnie zaczęła witać reprezentantów w ich językach narodowych. Na scenie zaprezentowało się w sumie jedenaścioro uczestników, w tym dwa duety – z Niemiec i Wielkiej Brytanii.
Debiutowało Monako, zaś wycofał się Luksemburg, a powróciła wyżej wspomniana Wielka Brytania po jednorazowej absencji. Z wokalistów, którzy wcześniej już wystąpili w konkursie, pojawiła się Birthe Wilke (Dania 1957, wraz Gustavem Wincklerem) i popularny Domenico Modugno (Włochy 1958). Format głosowania się nie zmienił, lecz wprowadzono zasadę, że eksperci muzyczni nie mogą być już jurorami. Całość widowiska wygrała Holandia. Warto wspomnieć, że pierwszy i ostatni raz w historii swój utwór na bis wykonywał nie tylko zwycięzca, ale także laureaci drugiego i trzeciego miejsca.
Teddy Scholten i pierwszy szybki utwór
W czasie Eurowizji 1959 triumfowała Holandia, którą reprezentowała Teddy Scholten z kompozycją Een beetje. Była to pierwsza szybka piosenka wygrywająca konkurs. Wcześniej najbliżej sukcesu była Szwajcaria – zajmując drugą lokatę w 1958 roku. Utwór został napisany przez Dicka Schalliesa i Williego van Hemerta. Ten ostatni napisał również zwycięskie Net Als Toen, stając się zatem pierwszym muzykiem wygrywającym Eurowizję drugi raz. Teddy wyłoniono w czasie preselekcji, których finał odbył się 17 lutego w Hilversum. Wykonała ona dwie piosenki, jednak to Een beetje zostało najbardziej docenione, zdobywając 235 punktów. Jej kolejna propozycja – De regen – zajęła drugą lokatę.
Artystka urodziła się w 1926 roku w Rijswijk. W latach 50. brała udział w kampanii reklamowej dla Coca-Coli w Stanach Zjednoczonych. Razem z mężem na przełomie lat 50. i 60. nagrała siedem albumów piosenek dla dzieci, które prezentowali we własnym programie. Kolejny akcent eurowizyjny w jej życiu pojawił się w latach 1965-1966, kiedy to prowadziła holenderskie preselekcje. Zmarła w Hadze w 2010 roku w wieku 83 lat.
Fenomen brytyjskiej piosenki
W 1959 roku Wielką Brytanię reprezentowało małżeństwo Pearl Carr i Teddy Johnson. Wybrano ich poprzez preselekcje… chociaż oni sami nie wiedzieli, że biorą w nich udział. Myśleli, że występ w finale narodowym to kolejne zaproszenie do programu rozrywkowego. Startowali z dwoma kompozycjami, choć tylko zwycięskie Sing, Little Birdie znalazło się w finale. Odbył się on 7 marca, a prawo głosu miało czternastoosobowe jury. Jest to pierwsza eurowizyjna piosenka tego kraju, którą wydano jako singiel. Dotarł on do dwunastego miejsca w UK Single Charts, co było ogromnym sukcesem. Para w Cannes zakończyła swój udział na drugiej pozycji, zdobywając 16 punktów. Wielokrotnie potem, nawet po upływie ogromnego czasu,, byli zapraszani do zaśpiewania swojego eurowizyjnego przeboju. Jest to zarazem drugi najkrótszy utwór, który wybrzmiał na Eurowizji (zaraz po Finlandii 2015), trwający raptem 1 minutę i 52 sekundy.
