Eurowizja 1984 odbyła się ponad 38 lat temu. Całość miała miejsce w Grand Theatre w Luksemburgu. Była to już czwarta i jednocześnie ostatnia edycja w tym kraju. Jak to wyglądało? Czemu wybuczano Wielką Brytanię i kim byli zwycięzcy? Zapraszamy na kolejny odcinek cyklu To była Eurowizja!
29. Konkurs Piosenki Eurowizji w 1984 roku odbył się w Luksemburgu. W konkursie wystartowało 19 państw. Edycję wygraną przez Szwecję po dziesięciu latach od zwycięstwa Abby przedstawiamy w kolejnej części naszego cyklu.
Problem nadawcy z miejscem organizacji
Ogólnie rzecz biorąc, telewizja RTL nie wiedziała, gdzie mogłaby zorganizować konkurs. Eurowizja ewoluowała i poprzednie miejsca, w których kraj gościł konkurs, nie nadawały się z powodu swojej pojemności. Ostatecznie z bezradności wybrano Grand Theatre, czyli lokalizację z edycji z 1973 roku. Z uwagi więc na niedużą powierzchnię, widownię bardzo ograniczono. Dostać mogli się na nią tylko zaproszone osoby, czyli goście specjalni, prasa i politycy. Budynek budowano w latach 1959-1964, żeby uczcić milenijne obchody rocznicy założenia miasta. Sala główna może pomieścić 940 osób, zaś studio -zaledwie 400.
Niecodzienna scena
Całość mimo małej powierzchni, optycznie w kamerze wyglądała na naprawdę dużą. Scena składała się trzech podiów: po lewej i prawej stronie z przodu oraz jedno na dole pośrodku, dzięki czemu powstał trójkątny kształt. Dwa przednie zwieńczono arkadą z dwoma stałymi filarami i czterema ruchomymi o prostokątnym kształcie. Dodatkowo dołożono figury geometrycznie w postaci dziewięciu trapezów, trzech kwadratów i koła. Całość oświetlono od wewnątrz, żeby dodać wrażenie głębokości nałożono cztery przezroczyste okładki z siatkowymi wzorami, które były ruchome.
Przebieg koncertu
Koncert zorganizowano 5 maja. Filmem wprowadzającym była panorama Luksemburga, podczas której zagrano partykuły wszystkich zwycięskich piosenek kraju. Konferansjerem była wówczas 19-letnia Désirée Nosbusch, która jest najmłodszą osobą, której przyznano prowadzenie widowiska. Sposób odbierania wyników nie odbiegał od normy. Łączono się telefonicznie z sekretarzami państw uczestniczących wedle kolejności startowej. Sekwencja była bardzo emocjonująca. Przez pierwszą połowę Dania, Irlandia i Szwecja plasowały się blisko siebie. Dopiero duńscy sędziowie dali zdecydowaną pierwszą pozycję szwedzkiej grupie Herreys. O tym, kto zatriumfuje, przesądziła Portugalia, przyznając Szwecji cztery punkty, zaś Lindzie Martin z Irlandii – tylko dwa.
Eurowizja 1984 przyniosła ze sobą powrót Irlandii, ale pauzę zrobiły sobie Grecja i Izrael. Ten drugi kraj początkowo znalazł się na liście uczestników, ale po ogłoszeniu daty ogłosił wycofanie. Analogicznie do poprzednich lat powodem był dzień ofiar Holokaustu, a zgodnie z prawem nie emituje się wtedy żadnych programów rozrywkowych. W barwach Niemiec powróciła Mary Roos. Zdobyła brązowy medal w 1972 z kompozycją Nur die Liebe läßt uns leben. Jednak w 1984 nie poradziła sobie zbyt dobrze, kończąc swój udział na 13. lokacie. Wyżej wspomnianą Irlandię reprezentowała Linda Martin z utworem Terminal 3. Za osiem lat powróci i wygra Eurowizję w Sztokholmie z Why Me? Obydwie jej kompozycje skomponował Johnny Logan, triumfator z 1980, późniejszy zwycięzca w 1987.
Eurowizja 1984: wygwizdanie reprezentantek Wielkiej Brytanii
Preselekcje w kraju wygrała formacja muzyczna Belle and The Devotions złożona z Kit Rolfe, Laury James oraz Lindy Sofield. Zespół w zasadzie powstał tylko na potrzeby konkursu, a ich kompozycja nosiła tytuł Love Games, której kompozytorem był Paul Curtis. Łącznie spod jego pióra na Eurowizję pojechały aż cztery utwory (1975, 1984, 1990, 1991). Wokalistki na scenie wystąpiły jako szóste w kolejności. Po zakończeniu swojej prezentacji zostały wygwizdane przez część publiczności. Według książki Johna Kenney’ego Connora The Eurovision Song Contest – The Official history, wydanej w 2005, wyniknęło to z incydentu z dnia 16 listopada 1983. Doszło wówczas do starć między kibicami luksemburskimi a brytyjskimi po meczu. Ci drudzy splądrowali całą stolicę, co spotkało się z oburzeniem opinii publicznej. Druga hipoteza mówi o występie, który nie był zbyt udany. Śpiewała tylko Rolfe, a mikrofony dwóch pozostałych reprezentantek były wyłączone. Śpiewał za nie trzyosobowy chór ukryty za filarami.
Szwecja triumfuje!
Szwecja wygrała Eurowizję drugi raz (po Abbie w 1974), jednak pierwszy z utworem po szwedzku o tytule Diggi loo diggi ley. Łącznie Szwedzi zdobyli 145 punktów, w tym dostając cztery maksymalne noty. Grupa Herreys złożona jest z trzech braci: Pera, Richarda i Louisa. Dwaj ostatni są pierwszymi mężczyznami, którzy wygrali konkurs w wieku nastoletnim, a i po dziś są najmłodszymi z płci męskiej, którzy zatriumfowali na Eurowizji. Pierwszy ogromny komercyjny sukces odnieśli w 1980, stając się najlepiej sprzedającą się grupą pop w rodzimym kraju. W 1985 wygrali Międzynarodowy Festiwal Piosenki w Sopocie z Sommarparty. Herreys mieli mieć zaszczyt być pierwszym zespołem zza żelaznej kurtyny, którego zaproszono na trasę koncertową w ZSRR. Występowali chociażby z Ałłą Pugaczową, znaną solistką tamtego okresu, a także i później reprezentantką Rosji w 1997. Łącznie wydali 9 albumów i czasami pojawią się jako goście specjalni na imprezach okolicznościowych.
Źródła: SVT, BBC, RTE, Francuska Wikipedia