Eurowizja stała się dla Wielkiej Brytanii coroczną tradycją od 1959 roku. Od tego czasu bowiem Zjednoczone Królestwo nie opuściło ani jednego konkursu. Większość reprezentantów pochodziła z Anglii, chociaż czasami pojawił się ktoś z Walii czy też Szkocji. Dziś przyjrzymy się tym drugim.
Eurowizja 1966: Szkot w kilcie, który nie zachwycił Europy
Telewizja BBC na 11. Konkurs Piosenki Eurowizji wybrała wewnętrznie Kennetha McKellara. Wokalista urodził się w 1927 w Paisley. Z początku nie planował kariery jako solista, ponieważ studiował leśnictwo, które ukończył i pracował dla Szkockiej Komisji Leśnictwa. Porzucił jednak zawód i zaczął się kształcić w Royal College of Music jako śpiewak operowy. Po preselekcjach zadebiutował w UK Singles Charts. Dwa jego albumy utrzymywały się tam przez 10 tygodni. Przez ponad 15 lat koncertował w Wielkiej Brytanii, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie oraz Nowej Zelandii. Okazjonalnie pojawiał się również w skeczach i musicalach. W 1996 przeszedł na emeryturę. Zmarł 9 kwietnia 2010 w wieku 82 lat na raka trzustki.
Wybrano go wewnętrznie, choć piosenkę wyłoniono poprzez preselekcje. W ramach cotygodniowego programu Kenneth McKellar’s A Song For Everyone przedstawił 5 kompozycji. Głosowali widzowie poprzez kartki pocztowe. Wygrał utwór pod tytułem A Man Without Love. Drugie było As Long As the Shun Shines, zaś najmniej spodobało się A Touch of the Tartan.
Wszystkie kompozycje wydano na EP-ce. Zwycięska piosenka pojawiła się na 30. miejscu UK Singles Charts. McKellar wystąpił w Luksemburgu jako ostatni w kolejności. Według dziennika The Guardian oraz książki Johna Kennedy’ego O’Connora: Eurovision Song Contest – The Official History, wywołał on zainteresowanie i westchnięcia publiczności. Nie przełożyło się to na wynik. Tenor zajął 9. miejsce, zdobywając 8 punktów. Najwyższą notę 5 punktów dostał od Irlandii. Wydarzyło się to tylko dwa razy w całej historii udziałów. 3 punkty dołożył Luksemburg. Był to najgorszy wynik Zjednoczonego Królestwa dotychczas i pozostanie nim do aż 1978 roku. Warto wspomnieć o słynnej wpadce podczas głosowania, gdzie prowadząca krzyknęła Good night, London, ale natychmiast się poprawiła, mówiąc Good evening, London. W formie żartu, sekretarz z Wielkiej Brytanii – Michael Aspel, odpowiedział Good morning, Luxembourg, czym wywołał salwę śmiechu u publiczności.
Eurowizja 1969: Dziewczyna, która nie chciała reprezentować swojego kraju
Reprezentantką Wielkiej Brytanii na Eurowizji w 1969 była Lulu, a właściwie Marie McDonald McLaughlin Lawrie. Wyłoniono ją wewnętrznie. Wokalistka urodziła się w 1948 w małej miejscowości o nazwie Lennoxtown, a dorastała w Dennistoun. Kiedy miała 12 lub 13 lat (źródła podają różnie), jej menadżer zwrócił się do zespołu Bellrocks, szukając dla niej doświadczenia scenicznego. Występowała z grupą w każdą sobotę. W wieku 14 lat otrzymała swój pseudonim od przyszłej menadżerki Marion Massey. Pod jej skrzydłami w 1964, przy wsparciu wytwórni Decca Records, wydała swoją wersję piosenki Shout. Stała się ona ogromnym przebojem, docierając do 7. miejsca w UK Singles Charts. Jej płyta Try To Understand, wydana w 1965, dotarła do TOP 40. Razem z grupą The Hollies w 1966 wyruszyła w tournee po Polsce. Było to w pewien sposób niezwykłe wydarzenie, ponieważ Lulu była pierwszą Brytyjką, która wystąpiła w kraju za żelazną kurtyną.
Później opuściła Decca Records i dołączyła do Columbia Records, gdzie wydawała kolejne piosenki, w tym eurowizyjne Boom Bang-A Bang. Jej kariera nie słabła. W latach 70. wydała cover piosenki The Man Who Sold the World Davida Bowiego, czym zawojowała stacje radiowe. W latach 80. stała się również popularna w Stanach Zjednoczonych. Mimo upływu lat jej kariera nie gaśnie. Łącznie wydała 16 albumów, wystąpiła w kilkunastu filmach i serialach. Aktualnie ma 74 lata.
Sukces Boom bang-a-bang
Lulu przez swoją ogromną popularność została wybrana wewnętrznie na reprezentantkę podczas Eurowizji 1969. Sama nie wiedziała po co ma tam jechać, ale Bill Cotton z BBC przekonywał ją, że to dobry pomysł, ponieważ miało jej to przynieść sukces i dobry wizerunek. Okazało się później, że miał rację. W wywiadach wspominała, że nie miała zbyt dużego wyboru. W programie Lulu co tydzień prezentowała piosenki, a widzowie ponownie wybierali poprzez kartki pocztowe. 1 marca ogłoszono, że wygrało Boom Bang-A Bang, drugie było March. Najgorzej wypadło I Can’t Go On Living Without You, którego współautorem był sam Elton John. Wokalistka w Madrycie wystąpiła jak 8. w kolejności i była jedną z czterech zwyciężczyń konkursu, zdobywając 18 punktów. Co ciekawe, wspominała, że bardzo nie lubiła tej kompozycji. Jest to zatem druga zwyciężczyni z Wielkiej Brytanii (po Sandie Shaw), która głośno o tym mówiła. Niemniej, jest to drugi najpopularniejszy utwór z całej dyskografii Lulu.
Eurowizja 1987: najgorsze dotychczas miejsce od debiutu
Reprezentantem Wielkiej Brytanii na 32. Konkurs Piosenki Eurowizji został Rikki, który tak naprawdę nazywa się Richard Winters Peebles. Urodził się w 1956 roku w Glasgow. Wokalista prócz występu na konkursie jest znany z pisania piosenek dla zespołu Middle of the Road. Jego solowy album nie odniósł żadnego sukcesu. Eurowizyjne preselekcje składały się z dziesięciu propozycji. Występowali sami debiutanci, wliczając w to autorów piosenek. Finał odbył się 10 kwietnia w centrum BBC w Londynie. Poprowadził je Terry Wogan. Głosowali jurorzy z dziewięciu miast. Rikki zwyciężył je z piosenką Only the Light. Na drugiej pozycji znalazła się Ann Turner, zaś ostatni był Ian Prince. Peebles wystąpił na Eurowizji jako 14. w kolejności. Zdobył 47 punktów, co dawało mu 13. pozycję. Był to najgorszy wynik kraju od debiutu w 1957. Piosenka w kraju również nie odniosła sukcesu. Znalazła się dopiero na 96. miejscu UK Singles Charts.
Eurowizja 1988: jeden punkt, który dzielił kraj od wygranej
Lata 80. to próby eksperymentowania z preselekcjami. Konkurs w 1988 roku wygrał Scott Fitzgerald, który naprawdę nazywa się William McPhail. Urodził się w 1948 w Glasgow. Swoją karierę rozpoczął w 1974 od wydania singla Judy Played The Jukebox. Jego największym przebojem jest piosenka If I Had Words, wydana razem z Yvonne Keeley. Kompozycja dotarła do 3. miejsca UK Singles Charts w 1978. Popularna była również w Australii i Nowej Zelandii. Scott w Dublinie wystąpił jako 4. w kolejności i zajął 2. miejsce, mając 136 punktów. Zaledwie 1 punktem pokonała go jeszcze niezbyt znana Celine Dion: Kanadyjka reprezentowała Szwajcarię. O wszystkim zdecydowała Jugosławia, która nie przyznała żadnego punktu Zjednoczonemu Królestwu. Patrzono na to z niedowierzaniem. Co ciekawe, to nie pierwszy raz, kiedy Wielka Brytania przegrała przez głosowanie Jugosławii. Stało się też tak również w 1968 roku – wtedy też zaważył 1 punkt.
Źródła: BBC, francuska i brytyjska Wikipedia, The Guardian, YouTube, John Kennedy O’Connor