Eurowizję 2023 organizuje Wielka Brytania, która pięciokrotnie triumfowała w Konkursie Piosenki Eurowizji. W kolejnej części brytyjskiego cyklu przyjrzymy się karierom tej piątki zwycięzców po ich sukcesie.
Aż 24 z 64 brytyjskich propozycji na Eurowizji trafiły na podium, jednak tylko pięć z nich zajęło pierwsze miejsce. Dla niektórych wykonawców był to kolejny z wielu sukcesów, zaś dla innych – udany debiut. Przedstawiamy losy brytyjskich zwycięzców Eurowizji po ich wygranych.
Sandie Shaw i liczne zwroty akcji w jej karierze
Pierwsza brytyjska zwyciężczyni, Sandie Shaw, była gwiazdą jeszcze zanim wygrała Eurowizję w 1967 roku. Piosenkarka zadebiutowała trzy lata wcześniej i miała już na koncie międzynarodowe hity. Jednak eurowizyjne Puppet on a string stało się jej największym osiągnięciem. Choć nie lubiła tej piosenki i uważała ją za seksistowską, utwór był jej trzecim numerem jeden na liście UK Single Charts. Dla kobiety w latach 60. był to rekord.
Tuż po Eurowizji wokalistka zaczęła prowadzić własny program telewizyjny, a za wsparciem swojego drugiego męża, projektanta mody, od 1968 roku wydawała własne kolekcje ubrań. Rok 1969 przyniósł jej ostatnie przeboje w czołówce notowań, a po kilku latach korzystne kontrakty wygasły. Na szczyt Sandie wróciła w całkiem innym stylu w 1984 roku. Komercyjnym sukcesem był jej cover utworu Hand in glove, dzięki czemu gwiazda wyruszyła w pierwsze od prawie dwóch dekad trasy koncertowe. Sukcesy uwieńczyło wydanie ostatniego albumu Hello angel w 1988 roku. Był też gościnny występ na festiwalu w San Remo w 1990 roku. Wkrótce jednak gwiazda raz jeszcze odeszła od muzyki.
W 1994 roku ukończyła studia na Oxfordzie, zdobywając wykształcenie jako psychoterapeutka. Kolejny wielki powrót nastąpił w latach dwutysięcznych. Wtedy też Sandie Shaw cofnęła swoje wypowiedzi o tym, że Eurowizja zrujnowała jej karierę i zaczęła cieplej wspominać swoje zwycięstwo oraz muzykę, którą tworzyła w latach 80. Z okazji swoich 60. urodzin wydała nową wersję Puppet on a string. Ostatnie lata kariery spędziła na graniu na festiwalach i w programach telewizyjnych. W 2013 roku poinformowała o zakończeniu kariery. Za zasługi dla kultury została wyróżniona Orderem Imperium Brytyjskiego.
Eurowizja 1969: kariera Lulu po zwycięstwie
W momencie zwycięstwa na Eurowizji 1969 Lulu była już niezwykle rozpoznawalna. Znana była m.in. z piosenki To Sir with love z filmu o tymże tytule, która dotarła w 1967 roku na pierwsze miejsce listy amerykańskiego Billboardu. Kiedy otrzymała zaproszenie do reprezentowania Wielkiej Brytanii, była w trakcie drugiego sezonu swojego programu w BBC oraz przygotowań do ślubu z Mauricem Gibbsem z zespołu Bee Gees. Do eliminacji propozycje utworów dla Lulu zgłosili m.in. Andrew Lloyd Weber czy Elton John.
Lulu miesiąc miodowy przełożyła, a Eurowizję wygrała z utworem Boom bang-a-bang, który stał się przebojem z pierwszych miejsc notowań w co najmniej dziewięciu państwach. W latach 70. piosenkarka była czołową twarzą największych wydarzeń BBC. Wystąpiła m.in. na koncertach z okazji 50-lecia telewizji oraz 25-lecia panowania Elżbiety II. W 1974 roku nagrała tytułowy utwór z kolejnej części filmów o Jamesie Bondzie, The man with the golden gun. Rok później w ramach swojego programu przeprowadziła brytyjskie selekcje do Eurowizji, na którą pojechał zespół The Shadows. Gościnnie pojawiła się jeszcze w preselekcjach w 1989 i 2009 roku.
W latach 80. wokalistka zwróciła się bardziej w stronę muzyki musicalowej i dalej występowała w widowiskach telewizyjnych. Z czasem nowe piosenki zdobywały co raz to słabsze notowania na listach przebojów. Najbardziej wyróżniały się nowe wersje starych przebojów. Początek XXI wieku był jednak przełomem. Lulu została nagrodzona Orderem Imperium Brytyjskiego, a sporym sukcesem okazało się zbiorowe wydanie jej duetów z Eltonem Johnem, Paulem McCartneyem i Ronanem Keatingiem. W kolejnych latach wyruszyła m.in. w trasę koncertową z Anastacią, jak i pojawiła się w licznych brytyjskich programach rozrywkowych, m.in, Bake off, Strictly Come Dancing i RuPaul’s Drag Race UK.
Brotherhood of Man – brytyjska ABBA?
Po raz trzeci Brytyjczycy triumfowali podczas Eurowizji 1976. Producent Tony Hiller stworzył koncepcję grupy Brotherhood of Man w 1969 roku i już rok później ich piosenka United we stand była światowym hitem, głównie w krajach anglosaskich. W 1973 roku często zmieniający członków zespół wyklarował swój stały skład, którego liderem został Martin Lee. Muzycy zgłosili się z utworem Save your kisses for me do brytyjskich preselekcji przed Eurowizją 1976, które wygrali dwoma punktami.
Piosenka jeszcze przed konkursem w Hadze była hitem, a dzięki kultowej choreografii i zwycięstwu mocno wypromowała zespół, który w ten sposób wrócił na listy przebojów w USA i Kanadzie. Zwycięska propozycja pokryła się platyną w Wielkiej Brytanii, jest jednym z nielicznych singli sprzedanych w tym kraju ponad milion razy, a łącznie sześć milionów kopii czyni ją najlepiej sprzedanym eurowizyjnym singlem, który wygrał, w historii. W 1977 roku niemal równie dużym sukcesem był singiel Angelo, przez który grupa spotkała się z krytyką. Prasa zarzucała im chęć upodobnienia się do Abby. Drugim wielkim przebojem po Eurowizji był utwór Figaro.
Na przełomie lat 70. i 80. popularność Brotherhood of Man zmalała. Grupa wraz z Tonym Hillerem wpadła na pomysł powrotu na Eurowizję. W obawie przed przegraną, wystąpili w brytyjskich preselekcjach do Eurowizji 1983 w dość zmienionym składzie i pod nową nazwą, Rubic. Z utworem When the kissing stops zajęli piąte miejsce. Kolejne lata nie przyniosły wielkich sukcesów, a zespół występował m.in. w koncertach o charakterze kabaretowym. Na początku nowego milenium grupa przeszła na częściową emeryturę, ale okazjonalnie do dziś koncertuje w składzie ze szczytu popularności w latach 1976-78. Pojawili się chociażby na koncercie Eurovision’s Greatest Hits z okazji 60-lecia konkursu.
Eurowizja drzwiami do kariery Bucks Fizz
Bucks Fizz to grupa założona specjalnie na potrzeby Konkursu Piosenki Eurowizji. Kompozytorzy Nichola Martin i Andy Hill poszukiwali czterech osób, które zaśpiewają ich utwór Making your mind up. Dołączenie do grupy przed selekcjami A Song For Europe w 1981 roku zaproponowano różnym artystom. Zaproszenia przyjęli ostatecznie Mike Nolan, Jay Aston, Bobby G oraz Cheryl Baker, która wcześniej reprezentowała Wielką Brytanię na Eurowizji 1978 z zespołem Co-Co.
Jako świeżo powstały zespół wygrali eliminacje niemal jednomyślnie, a następnie zwyciężyli Eurowizję w Dublinie. Z 24. pozycji w UK Single Charts piosenka stopniowo pięła się na wyższe pozycje, by tuż po zwycięstwie objąć prowadzenie i trafić na pierwsze miejsce w kolejnych ośmiu krajach oraz sprzedać się w 4 milionach kopii. Nieznana grupa natychmiast stała się bajecznie popularna. Do historii brytyjskiej branży rozrywkowej przeszła ich choreografia z Eurowizji. Jeszcze w tym samym roku wydali przebój A land of make believe, a rok później – My camera never lies. Po trzech udanych albumach i serii sukcesów grupa zrobiła sobie krótką przerwę muzyczną, w obawie przed wypaleniem się i znudzeniem publiki.
Wypadek, czyli nagły koniec kariery
Powrócić chcieli z nowym krążkiem, na który nagrali utwór What’s love got to do with it. Z sukcesem wyprzedziła ich jednak Tina Turner, wydając wcześniej swoją wersję. Karierę jednej z popularniejszych brytyjskich grup lat 80. brutalnie przerwał wypadek autokaru. 11 grudnia 1984 roku cała czwórka piosenkarzy została poważnie ranna. Już w kolejnym roku muzycy wrócili do tworzenia, jednak bez Bobbiego, który najbardziej ucierpiał w wypadku. Na drodze do ponownego sukcesu stanęły jednak potem konflikty osobiste i głośny skandal wokół romansu Jay Aston z żonatym Andym Hillem. Od tamtej pory bez większych sukcesów powstawały nowe wersje i przekształcenia Bucks Fizz, łącznie z dwunastoma nowymi członkami. Pierwotny skład nigdy nie powrócił już do formy, choć czasem dalej występuje w trójkę, jako The Fizz.
Eurowizja: Katrina and the Waves ostatnimi zwycięzcami z Wielkiej Brytanii
Rok 1997 to ostatnie zwycięstwo Wielkiej Brytanii na Eurowizji. Do preselekcji spontanicznie zgłosili się i wygrali muzycy z zespołu Katrina and the Waves. Grupa funkcjonowała w drugiej połowie lat 70. pod różnymi nazwami, aż w 1982 roku nazwała się ostatecznie od imienia Katriny Leskanich, wokalistki od roku 1978. Światowy sukces nadszedł dzięki piosence Walking on sunshine w 1985 roku. Utwór dał im rozpoznawalność i nominację do nagrody Grammy.
Po kilku mniejszych przebojach grupa zniknęła z list przebojów. Zgłoszenie do Eurowizji w 1997 roku i późniejsza wygrana z utworem Love shine a light z pewnością pomogły zespołowi przypomnieć o sobie odbiorcom. Co ciekawe, eurowizyjna piosenka oryginalnie powstała w 1994 roku dla organizacji charytatywnej The Samaritans, a muzycy nie spodziewali się, że sami wykonają ją na Eurowizji.
Solowa kariera Katriny
Losy Katrina and the Waves po konkursie nie były udane: zespół wkrótce się rozpadł. W 1998 roku grupę opuściła wokalistka i nie udało się znaleźć godnej następczyni dla wieloletniej twarzy zespołu. Tymczasem sama Katrina Leskanich także nie podołała kontynuacji solowej kariery. Z przyczyn prawnych nie mogła używać nazwy byłego zespołu. W 2005 roku wystartowała jako Katrina and the Nameless w szwedzkim Melodifestivalen, dochodząc do dogrywki z utworem As if tomorrow will never come. Angażowała się też w akcje na rzecz ofiar huraganu Katrina, jak i w działania społeczności LGBT+, której jest ikoną, jako pierwsza ujawniona lesbijka na Eurowizji.
Dziś Katrina pozostaje twarzą Eurowizji w Wielkiej Brytanii i lojalną fanką konkursu. Pojawia się gościnnie w preselekcjach, a w 2020 roku zgłosiła nawet do BBC swoją kompozycję I want to love again, którą napisała dla swojej przyjaciółki, Samanthy Fox. Nie jest jednak zainteresowana solowym powrotem na scenę konkursu. Podczas koncertu Eurovision: Europe Shine A Light uczestnicy odwołanej Eurowizji 2020 wykonali z nią zwycięskie Love shine a light.
źródła: BBC / The One Show, Wikipedia, fot. BBC One, eurovision.tv, YouTube
