Eurowizja 2022, organizowana przez Włochów w Turynie, już w przyszłym miesiącu. Kontynuujemy podróż w czasie przez włoskie zmagania w konkursie. Przedstawiamy cykl, w którym wybierzemy najlepsze włoskie hity na Eurowizji.
Podczas tegorocznego Konkursu Piosenki Eurowizji we włoskim Turynie, Włochy wystąpią w widowisku po raz 49. W ostatnim miesiącu przed zmaganiami uczestników Eurowizji 2022 wracamy do wszystkich poprzednich włoskich startów. Przedstawiamy fakty, mity i ciekawostki o piosenkach, z którymi Italia usiłowała podbić Europę. W każdej części cyklu odbędzie się głosowanie, które wyłoni największe włoskie hity, a finalnie – najlepszy utwór z tego kraju.
Wyniki części II
W ostatnim tygodniu przedstawiliśmy kolejne dwanaście piosenek z Włoch na Konkursie Piosenki Eurowizji. Do piątku trwało głosowanie, które wyłoniło trzy najlepsze piosenki, które trafią do naszego podsumowania. Poniżej zamieszczamy, w kolejności chronologicznej, wybrane utwory oraz wyniki pozostałej dziewiątki.
- 1974 – Gigliola Cinquetti – Sì
- 1976 – Al Bano & Romina Power – We’ll live it all again
- 1978 – Ricchi e Poveri – Questo amore
Pierwsza włoska przerwa
W 1979 roku włoski nadawca postawił na grupę Matia Bazar, która aż jedenaście razy pojawiła się na Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo, zwyciężając go w 1978 i 2002 roku. Ich propozycja Raggio di luna nie przypadła jednak do gustu jurorom. Włochy w Jerozolimie zajęły piętnaste miejsce, obecnie czwarte najgorsze w ich historii startów. Rok później raz jeszcze wybrany został doświadczony wykonawca. Alan Sorrenti był rozpoznawalny dzięki progresywnemu rockowi i muzyce dance, a pod koniec 1979 roku jego przebój Tu sei l’unica donna per me był grany w całej Europie. Na fali sukcesu nie udało mu się jednak wygrać Eurowizji 1980. Z utworem Non so che darei był szósty. Na Sanremo zadebiutował dopiero w 1988 roku i zajął tam ostatnie miejsce.
Ze względu na nie do końca zadowalające rezultaty i słabnące zainteresowanie Eurowizją we Włoszech, w 1981 roku Włochy po raz pierwszy w historii wycofały się z udziału. Rok później także stacja RAI postanowiła nie startować. Kraj wrócił w 1983 roku ze zwycięzcą Sanremo 1982, Ricardo Foglim. Za utwór Per Lucia zdobył jedenastą lokatę.
Eurowizja i Włochy: italo pop w latach 80.
Reprezentantami Włoch podczas Eurowizji w 1984 roku byli Alice i Franco Battiato. Wokalistka osiągnęła sukces dzięki zwycięstwu w Sanremo 1981, a na konkurs do Luksemburga pojechała w duecie ze swoim wieloletnim współpracownikiem, który oprócz muzyki zajmował się m.in. malarstwem. Piosenka I treni di Tozeur, utrzymana w klimacie typowego włoskiego popu lat 80., była komercyjnym sukcesem w Europie. Podczas Eurowizji 1984 połowa krajów nie przyznała jej ani jednego punktu, a druga połowa – przyznała jej głównie wysokie noty. Dzięki skrajnym opiniom jury Włosi zajęli piąte miejsce, ex aequo z Belgią.
Po roku na Eurowizję pojechał inny znany duet, Al Bano i Romina Power. Para reprezentowała Włochy niemal dekadę wcześniej, ale tym razem byli już znanymi poza Włochami wykonawcami. W 1984 roku wygrali Sanremo z międzynarodowym hitem Ci sarà. Tego sukcesu nie przełożyli jednak na Eurowizję. Z piosenką Magic, oh magic powtórzyli na Eurowizji 1985 swoje siódme miejsce sprzed lat. W 1986 roku stacja RAI nie spróbowała po raz trzeci walki o zwycięstwo z italo popem. Włochy zrobiły sobie roczną przerwę od Eurowizji.
Po przerwie Włosi ponownie wyselekcjonowali swoich czołowych muzyków. W 1987 roku reprezentantem kraju był Raf, kompozytor światowego przeboju Self control, nagranego przez Laurę Branigan. Co ciekawe, w krajach niemieckojęzycznych był w tamtych czasach przedstawiany jako Raff, by nie pomylić go z RAF, terrorystyczną Frakcją Czerwonej Armii. Dołączył do niego laureat Sanremo 1987, Umberto Tozzi. Za zaśpiewany w duecie utwór Gente di mare otrzymali 103 punkty, co dało trzecie miejsce. Piosenka była przebojem w Szwecji i środkowej Europie.
Kolejne niespełnione oczekiwania i nagłe zwycięstwo
Na Eurowizję 1988 pojechał Luca Barbarossa. Artysta nie był wcześniej bardzo znany, a jego starty w Sanremo 1986 i 1987 kończyły się wynikami poza ścisłą czołówką. Podczas finału w Dublinie zajął dwunaste miejsce z utworem Vivo (Ti scrivo). Sukcesy spotkają tego artystę dopiero po wygraniu Sanremo w 1992 roku. W roku 1989 włoska telewizja zdecydowała się na wysłanie na Eurowizję świeżo upieczonych zwycięzców Sanremo. Fausto Leali od kilku lat próbował swoich sił w festiwalu jako solista, a Anna Oxa, pierwsza pochodząca z Albanii osoba na Eurowizji, to weteranka tego wydarzenia. Na festiwalu w San Remo wystąpiła łącznie czternaście razy w pięciu różnych dekadach, wygrywając w duecie w 1989 roku i solo dekadę później. Otworzyli oni Eurowizję 1989 utworem Avrei voluto i zajęli rozczarowujące, jak na ich bieżącą sławę, dziewiąte miejsce.
Przed Eurowizją 1990 Włochy zdecydowały się na wybór artysty zaprawionego w muzycznych rozgrywkach. Toto Cutugno wygrał Sanremo w 1980 roku, a na koncie ma też pięć drugich miejsc (1984, 1987, 1988, 1990, 2005) i jedno trzecie miejsce (1976). Jego największym sukcesem zdecydowanie był jednak przebój L’Italiano, z którym na Sanremo 1983 zajął dopiero piąte miejsce. Do Zagrzebia pojechał z utworem Insieme: 1992, nawiązującym do planów utworzenia wspólnego europejskiego rynku. Mimo kiepskich notowań, niespodziewanie wygrał Eurowizję z sumą 149 punktów, dając Włochom drugie zwycięstwo. Jego chórzystami była na konkursie słoweńska formacja Pepel in Kri, która reprezentowała Jugosławię w 1975 roku. W wieku 46 lat został jednym z najstarszych zwycięzców w historii Eurowizji.
Włochy na Eurowizji: konkurs w Rzymie i dłuższa przerwa
Po zwycięstwie Toto Konkurs Piosenki Eurowizji miał odbyć się w San Remo, 40 lat po pierwszej edycji tamtejszego festiwalu. Dopiero w styczniu 1991 roku organizatorzy ze względów bezpieczeństwa, po inwazji na Kuwejt i początku rozpadu Jugosławii, zdecydowali się przenieść konkurs do Rzymu, gdzie odbył się on w słynnym studio filmowym Cinecittà. Eurowizja 1991 zapisała się w historii jako bardzo kiepsko zorganizowana, z opóźnieniami w próbach, wpadkami orkiestry i chaotycznym głosowaniem zakończonym remisem na pierwszym miejscu. Widowisko poprowadzili włoscy zwycięzcy, Gigliola Cinquetti i Toto Cutugno, a obejrzało je 7 milionów Włochów. Reprezentantem gospodarzy był Peppino di Capri, piętnastokrotny uczestnik Sanremo i jego zwycięzca z lat 1973 i 1976. Wystąpił jako ostatni w kolejności z utworem Comme è ddoce 'o mare, napisanym po neapolitańsku. Zajął siódme miejsce.
Podczas kolejnej Eurowizji w Malmö na konkurs we włoskich barwach wróciła Mia Martini. Nie ukrywała, że cieszy się z wyjazdu do Szwecji, bo wtedy mieszkała tam jej siostra, również popularna wokalistka – Loredana Berte. Włochy należały do faworytów do zwycięstwa, jednak ostatecznie Mia zdobyła za utwór Rapsodia 111 punktów i czwarte miejsce. W 1993 roku włoskim reprezentantem był zaś Enrico Ruggeri, rockowy wokalista i kompozytor, znany ze współpracy z wspomnianą Loredaną. Wygrał Sanremo w 1987 roku razem z Umberto Tozzim i ponownie w roku 1993. Sukcesu nie przeniósł jednak na Eurowizję, gdzie wystąpił jako pierwszy i z utworem Sole d’Europa zajął dwunaste miejsce. Po Eurowizji 1993 włoski nadawca, ze względu na niskie zainteresowanie konkursem w kraju, zrezygnował z udziału na trzy lata.
Głosowanie
Spośród dwunastu zaprezentowanych włoskich utworów z Eurowizji, trzy najlepsze przejdą do finałowego podsumowania. W zamieszczonej poniżej ankiecie należy wskazać od 3 do 5 piosenek, które zasługują na wyróżnienie w historii zmagań Włoch w konkursie. Głosować potrwa przez pięć dni, do 22 kwietnia. Dla ułatwienia, zamieszczamy skrót włoskich propozycji oraz playlistę.
