Wielka Brytania wzięła udział w Eurowizji aż 64 razy. Jak dotąd nie wysłała swojego reprezentanta tylko w 1956 i 1958 roku. Państwo przez wiele lat, a szczególnie na przełomie lat 60. i 70., szczyciło się praktycznie samymi sukcesami. Dziś wracamy wspomnieniami do tych występów, które na zawsze zmieniły oblicze Eurowizji. W pierwszej odsłonie cyklu przybliżamy historię pierwszych pięciu prezentacji.
Eurowizja i brytyjska Marilyn Monroe
Eurowizja 1965 odbyła się w Neapolu we Włoszech. Kraj z piosenką I Belong reprezentowała Kathy Kirby, jedna z najbardziej znanych piosenkarek tamtego okresu. Zadebiutowała w 1956 roku, kiedy to spotkała się z Bertem Ambrosem. Był on liderem wówczas bardzo szanowanego i popularnego zespołu tanecznego – Bert Ambrose & His Orchestra. Śpiewała w nim przez trzy lata, a następnie dołączyła do Denny Boyce Dance. Mimo rozstania Bert pozostał jej mentorem, menadżerem, a także… kochankiem aż do swojej śmierci w 1971 roku. W 1962 roku Kathy wydała swój pierwszy singiel – (He’s a) Big Man. Kompozycja przyjęła się świetnie, ale nie zawojowała list przebojów. Pierwszą, której się to udało był utwór Dance On!, który dotarł do jedenastego miejsca w UK Singles Charts. Jeszcze w tym samym roku wokalistka zdobyła tytuł najlepszej brytyjskiej solistki w plebiscycie New Musical Express.
W połowie lat 60. Kathy miała swój program w telewizji – The Kathy Kirby Show – który postanowiono połączyć z preselekcjami do Eurowizji. Na scenie zaprezentowała sześć kompozycji, a widzowie głosowali… poprzez kartki pocztowe. Zwycięskie I Belong zdobyło aż 111 tysięcy głosów i dotarło do 36. miejsca w UK Singles Charts. Wokalistka na Eurowizji zaprezentowała się jako druga. To miejsce również zajęła. Jej dalszą karierę przyćmiło burzliwe życie prywatne. Ostatni raz wystąpiła w 1983 roku, po czym wycofała się z show-biznesu. Zainteresowanie nią jednak nie malało, a dla społeczności LGBT była niemalże ikoną. W ostatnich latach życia chorowała na schizofrenię i zmarła w 2011 roku. W czasach swojej świetności często porównywano ją do Marilyn Monroe – przez wygląd, który w brytyjskim slangu określany jest jako blond bombshell.
Melodia z kukiełką hitem w całej Europie!
Konkurs zorganizowany w 1967 roku odbył się w austriackiej stolicy – Wiedniu. Usytuowano go w Großer Festsaal w Hofburgu, który kiedyś był rezydencją Habsburgów. Wielka Brytania postanowiła wysłać Sandie Shaw, właściwie Sandrę Ann Goodrich. Jako pierwszy dostrzegł ją Adam Faith, który dzięki znajomości z Evą Taylor umożliwił jej kontrakt płytowy z wytwórnią Pye Records. Wtedy też przyjęła swój pseudonim. Jej pierwszy singiel nie przyjął się dobrze, ale już drugi pod tytułem (There’s) Always Something There to Remind Me znakomicie. Kompozycja zdobyła pierwsze miejsce w UK Singles Charts, a także 52. na Billboard Hot 100 na początku następnego roku. Następne piosenki takie jak l Stop at Nothing, Message Understood oraz Long Live Love znalazły się w czołowej dziesiątce, przy czym ostatni z wymienionych utworów jako drugi singiel wokalistki uplasował się na pierwszej pozycji.
Nadawca BBC zaprosił Sandie Shaw do reprezentowania kraju w 1967 roku. Mimo początkowej niechęci zaśpiewała pięć utworów, a widzowie wyłonili zwycięski poprzez kartki pocztowe. Wygrała piosenka Puppet On A String. Solistka była bardzo niezadowolona wyborem i nie kryła niechęci do niego. W jednym wywiadzie przyznała, że odpychała ją ta seksistowka bzdura i melodia z kukiełką. Ciekawą informacją jest to, że telewizja BBC chciała z niej zrezygnować. Powodem było uwikłanie wokalistki w małżeński skandal, które rzekomo miała rozbić. Na przekór kontrowersjom, w kraju utwór dotarł do pierwszego miejsca UK Singles Charts. Sandie na scenie wystąpiła jako jedenasta w kolejności. Wygrała, zdobywając 47 punktów. Kompozycja osiągnęła gigantyczny sukces, sprzedając się w czterech milionach egzemplarzy, a w Niemczech pokryła się złotem. Co ciekawe, istnieje polska wersja przeboju nagranego przez Halinę Kunicką. Sam występ uznaje się za tak ikoniczny, że suknia w której wystąpiła na Eurowizji, znajduje się w muzeum V&A w Londynie.
Eurowizja 1968 i światowa gwiazda z pewnym zwycięstwem?
Reprezentantem w 1968 roku został Cliff Richard. Jego samego nie trzeba nikomu przedstawiać, a i jego karierę trudno streścić w jednym akapicie. Warto jednak wspomnieć, że w ciągu całego życia nagrał 47 płyt, 11 albumów koncertowych, 37 albumów video, 46 EP-ek, 146 singli. Prowadził pięć programów w telewizji, w tym jeden swój, który zostanie wykorzystany jako metoda selekcji reprezentanta na Eurowizję w latach 1970-1972. Zacznijmy jednak od 1968 roku. Cliff nie był pierwszym wyborem BBC. Telewizja chciała postawić na Cillię Black, ale propozycja nadawcy spotkała się z jej odmową. Solista wykonał sześć utworów, każdy dwukrotnie. Widzowie mogli głosować za pomocą kart pocztowych. Wygrało Congratulations, otrzymując 171 tysięcy głosów. Wszystkie preselekcyjne kompozycje wydał potem na EP-ce.
Eurowizja już trzeci raz trafiła do Wielkiej Brytanii. Była pierwszą edycją transmitowaną w kolorze. Bukmacherzy byli pewni zwycięstwa kraju, co podsycała również prasa w dniu finału. Głosowanie było bardzo emocjonujące z powodu małych różnic, a Richard mocno się tym stresował. Ostatecznie Wielka Brytania przegrała z reprezentantką Hiszpanii – Massiel, zaledwie jednym punktem. Congratulations zdobyło ogromny rozgłos w Europie. Kompozycja dotarła do najlepszej dziesiątki list przebojów w Austrii, Belgii, Danii, Finlandii, Niemiec, Holandii, Irlandii, Norwegii, Holandii oraz Szwajcarii.
Eurowizja 1970: utwór nielubiany przez wokalistkę, ale uwielbiany na świecie!
Mary Hopkin była pierwszą reprezentantką Wielkiej Brytanii urodzoną w Walii. Rozpoczęła karierę jako wokalistka w lokalnej ludowej grupie Selby Set And Mary. Podpisała kontrakt z wytwórnią Apple Records należącą do samych The Beatles. Stało się to dzięki temu, że polecono ją Paulowi McCartney’owi po wygraniu programu Opportunity Knocks. On sam też wyprodukował jej pierwszy singiel – Those Were The Days. Mimo konkurencji wyżej wspomnianej Sandie Shaw, która również wydała kompozycję w tym samym roku, to wersja Mary stała się hitem. Zdobyła pierwsze miejsce w UK Singles Charts, a także drugie na amerykańskiej liście Billboard Hot 100, gdzie figurowała przez trzy tygodnie. Singiel w samych Stanach sprzedano w liczbie półtora miliona egzemplarzy i nagrodzono go złotą płytą. Globalna sprzedaż sięgnęła ponad ośmiu milionów kopii. W szczytowej w formie na przełomie lat 1968-1969 piosenka znalazła się w najlepszej trójce w siedemnastu krajach na całym globie – w tym także w Polsce.
Po międzynarodowym sukcesie Wielka Brytania zaprosiła Mary Hopkin do reprezentowania kraju. Podobnie jak w poprzednich latach piosenkę wybrano poprzez finał narodowy. Piosenkarka wykonała sześć utworów i widzowie głosowali kartkami pocztowymi. Wygrał Knock, knock who’s there?, który dotarł do drugiego miejsca w UK Singles Charts. Po raz kolejny piosenka Hopkin stała się międzynarodowym hitem. Dostała się na listy przebojów w Australii, Austrii, Belgii, Kanadzie, Niemczech, Irlandii, Malezji, Holandii, Nowej Zelandii, Polsce, Singapurze, Jugosławii, RPA, oraz Stanach Zjednoczonych, w tym na listę Billboard Hot 100. Co ciekawe, był to już drugi reprezentant kraju, który głośno mówił, że nie lubi swojej kompozycji.
Eurowizja 1973: Cliff z kolejnym przebojem leci na Eurowizję!
Eurowizja 1973 odbywała się w Luksemburgu. Była trochę inna względem innych lat, z uwagi na maksymalne bezpieczeństwo. Więcej o niej przeczytacie tutaj. Wybrany został ponownie Cliff Richard. Jest to drugi solista z Zjednoczonego Królestwa, który wystąpił dwa razy w konkursie. Preselekcje odbyły się w ramach programu Cilli Black (niedoszłej reprezentantki z 1968 roku). Piosenkarz wykonał łącznie sześć utworów, a widzowie głosowali, jak zawsze poprzez kartki pocztowe. Z ogromną przewagą wygrało Power to All Our Friends, zdobywając aż 125 tysięcy głosów. Po finale narodowym utwór zajął czwarte miejsce w UK Singles Charts.
Na Eurowizji Richard zaśpiewał trzeci od końca. Ponoć tak się stresował swoim występem, że menadżer nie mógł go dobudzić. Ostatecznie Wielka Brytania zakończyła swój udział na trzeciej pozycji, będąc pokonaną przez Hiszpanię i zwycięski Luksemburg. Piosenka stała się gigantycznym hitem. Znalazła się w czołowej dziesiątce list przebojów w szesnastu krajach na całym globie. Swoją wersję po francusku nagrała chociażby Severine – triumfatorka konkursu z 1971.
