Niedawno Europejska Unia Nadawców wydała oświadczenie, w którym podano, że Ukraina straci prawo do organizacji Eurowizji w 2023 roku. Wiemy także, że EBU skontaktowała się w sprawie przyszłorocznego konkursu z laureatem drugiego miejsca, Wielką Brytanią. Z dużym prawdopodobieństwem to tam odbędzie się Eurowizja 2023, na co wskazuje sama reakcja telewizji BBC oraz zgłoszenia miast-kandydatów. To jednak nie pierwszy raz, kiedy w Brytyjczycy przejmują organizację konkursu. Kiedy, gdzie i w jakich okolicznościach Wielka Brytania ratowała Eurowizję? Zapraszamy do lektury!
Eurowizja 1960
W roku poprzedzającym owe widowisko, a mianowicie w 1959, triumfowała już drugi raz Holandia. Reprezentantka Teddy Scholten wykonała Een beetje, będąc tym samym pierwszą zwyciężczynią z szybką kompozycją. Wielka Brytania zakończyła swój udział na drugiej pozycji dzięki małżeństwu Pearl Carr & Teddiego Johnsona z drugą najkrótszą piosenką w całej historii, mającą zaledwie 1 minutę i 52 sekundy – Sing, Little Birdie. Holandia nie chciała organizować konkursu trzeci raz z rzędu, zatem podjęto decyzję o przeniesieniu go do Wielkiej Brytanii. Odbył się on 29 marca w Royal Festiwal Hall w Londynie. Tamtejsza edycja była pierwszą goszczoną przez stolicę i kraj anglojęzyczny. Poprowadziła go Katie Boyle, która za swojego życia poprowadziła aż cztery konkursy (1960, 1963, 1968, 1974).
Reprezentantem gospodarzy został brat zeszłorocznego reprezentanta – Bryan Johnson z utworem Looking, High, High, High. Zaprezentował się jako pierwszy, kończąc swój udział na drugiej pozycji, zdobywając 25 punktów. Finał wygrała reprezentantka Francji – Jacqueline Boyer, która jest córką poprzedniego przedstawiciela Monako – Jacquesa Pillsa.
Eurowizja 1963
Eurowizja 1962 przyniosła zwycięstwo Luksemburgowi dzięki Isabelle Aubret z kompozycją Un premier amour. Wokalistka powróci jeszcze w 1968 roku. Wielka Brytania zakończyła swój udział na czwartej pozycji. Jednak zwycięzca nie chciał organizować widowiska i kraj znów ruszył na ratunek. Eurowizja ponownie odbyła się w Londynie i ponownie poprowadziła ją Katie Boyle. Edycja z 1963 roku była dosyć nowoczesna jak na tamte czasy. Zorganizowano ją aż w dwóch nowo wybudowanych studiach. Jedno przeznaczone było dla uczestników i orkiestry, kolejne dla prowadzącej, tabeli wyników i widowni. Użyto także wysięgnika mikrofonowego, przez co widzom, którzy oglądali koncert w telewizji, wydawało się, że artyści ruszają tylko ustami niczym w teledysku.
Co ciekawe, zarówno w 1962 roku, jak i w 1963 roku reprezentantem Brytyjczyków była ta sama osoba. To Ronnie Caroll, który w obu przypadkach udział w konkursie zakończył na czwartej lokacie. Całość wygrała Dania, choć nie obyło się bez kontrowersji, o których przeczytacie w jednym z artykułów w ramach naszego cyklu – To była Eurowizja!
Eurowizja 1972
Widowisko poprzedzające Eurowizję 1972 zaowocowało triumfem Monako dzięki Severine i jej utworowi Un Banc, Un Arbre, Une Rue. Z racji niewielkiego terytorium kraj nie posiadał odpowiedniej areny. Chodziły jednak pogłoski, że nadawca Tele Monte Carlo chciał, żeby przeniesiono widowisko na czerwiec i zorganizować je na świeżym powietrzu przy pomocy francuskiej telewizji. Taki krok jednak nie spodobał się Europejskiej Unii Nadawców, która odmówiła tej formy. Zwrócono się o pomoc ponownie do BBC i Wielka Brytania znów została organizatorem, mimo zajęcia rok wcześniej czwartej pozycji. Edycja w 1972 roku odbyła się 22 marca w Usher Hall w szkockim Edynburgu. Poprowadziła ją Moira Sheaer. Konkurs po raz peirwszy transmitowano w Azji i w Brazylii. Wygrał Luksemburg z niemiecką wokalistką greckiego pochodzenia – Vicky Leandros, która pojawiła się już w 1967 roku, zajmując czwarte miejsce. Jej zwycięska kompozycja pod tytułem Apres Toi stała się przebojem w całej Europie, nawet w krajach za żelazną kurtyną.
Autorem tekstu był Yves Dessca, który napisał tekst również dla zwycięskiego rok wcześniej Monako. Kraj-organizator był reprezentowany przez formację muzyczną The New Seekers z piosenką Beg, Steal oraz Borrow, zapewniając Wielkiej Brytanii już ósme drugie miejsce. Warto także wspomnieć, że w owym roku mogliśmy pierwszy i ostatni raz usłyszeć utwór w całości w języku irlandzkim. Jednak ten nie spodobał się i zajął dopiero 15. pozycję. Z kolei sama Severine mimo braku organizacji w kraju, dla którego wygrała, pojawiła się na finale. Pokazano ją nawet przed prezentacją reprezentantów Monako. Można było wtedy zauważyć dość dziwny gest wokalistki. A mianowicie ziewnęła i spojrzała na zegarek, co mogło oznaczać jej znudzenie.
Eurowizja 1974
Było to już ostatnie widowisko organizowane przez telewizję BBC w zastępstwie. Zanim jednak do tego doszło, musieliśmy poznać laureata konkursu z 1973 roku, którym został drugi raz z rzędu Luksemburg. Anne Marie David z kompozycją Tu te reconnaîtras zdobyła 129 punktów. Wielka Brytania wysłała drugi raz Cliffa Richarda, którego przedstawiać raczej nie trzeba. Jego piosenka Power To All Our Friends zajęła trzecie miejsce.
Powód przeniesienia Eurowizji do Wielkiej Brytanii? Nadawca RTL nie miał funduszy na ponowną organizację tak dużego przedsięwzięcia, jakim jest Eurowizja. Zatem konkurs postanowiono oddać BBC. Zorganizowano ją w Brighton na południu kraju, a konferansjerką została ponownie Katie Boyle. Kraj-organizatora reprezentowała Olivia Newton-John, która później stała się bardzo popularna również jako aktorka. Utwór Long Live Love dał jej czwartą pozycję w rankingu. Sama wokalistka przyznała po latach, że mocno nie lubiła tej kompozycji. Warto wspomnieć, że ową edycje wygrała słynna ABBA z Szwecji.
