Françoise Hardy zmarła 11 czerwca. Ikona francuskiej popkultury na scenie była obecna ponad 50 lat. Reprezentowała Monako na Eurowizji 1963, a w 2023 magazyn Rolling Stone umieścił ją w liście 200 największych wokalistów wszechczasów.
Uznawana po obu stronach Oceanu Atlantyckiego, w Europie, jak i w Ameryce – za jedną z najlepiej sprzedających się francuskich artystek w historii muzyki. Także aktorka, jak i pisarka. Zmarła na nowotwór krtani, doznając wcześniej kilku złamań kości. W tym artykule wspominamy postać Françoise Hardy.
Początki kariery
Françoise Hardy urodziła się 17 stycznia 1944 roku w Paryżu, w IX dzielnicy, w okresie okupacji nazistów. Pierwsze kroki w muzyce stawiała jako dziecko – ucząc się gry na pianinie, ale szybko to porzuciła. W 1960 zaczęła studiować germanistykę na Sorbonie, a w czasie wolnym od zajęć komponowała na gitarze. W tym samym roku zgłosiła się na przesłuchania do wytwórni Pathé Marconi (obecnie Pathé Records), ale została odrzucona. Próbowała dalej i udała się do Phillips Records, zaś już w 1961 uczyła się w szkole dla radiowców prowadzonej przez Mireille Hartuch. W połowie tego samego roku pojawiła się na castingu w Disques Records. Zrobiła ogromne wrażenie na inżynierze dźwięku André Bernotim. Nagrał z nią 4 dema kompozycji i wysłał Jacques’owi Wolfsohnowi, który po wysłuchaniu ich zaproponował jej kontrakt.
Pierwsze sukcesy i udział w Eurowizji
W 1962 wydała pierwszą EP-kę, składającą się z 5 utworów. Najbardziej promowaną piosenką była Tous les garçons et les filles. Nakręcono do niej teledysk. 28 października w trakcie telewizyjnej transmisji wyników referendum wyemitowano go, co okazało się strzałem w dziesiątkę. Kompozycja stała się bardzo popularna. Na mocy popularności wydano kolejną EP-kę, zaś pod koniec roku debiutancki album, który otrzymał nagrodę Grand Prix du Disque. Rozpoznawalność rosła i już na początku roku 1963 jej muzyka sprzedała się w półmilionowym nakładzie. Pojawiała się w telewizji i dużo koncertowała przez pierwszą połowę tego roku.
Wystąpiła wówczas na Eurowizji 1963, reprezentując Monako z autorską piosenką L’amour s’en va. Odniosła sukces, kończąc udział na 5. miejscu. Zdobyła 25 punktów, w tym maksymalne noty od Francji i Niemiec. W październiku wydała drugi album zatytułowany Le premier bonheur du jour. Pod koniec roku była w czołówce francuskich artystów, a jej popularność zaczęła przekładać się na całą Europę.
Kariera międzynarodowa
W 1964 roku przeniosła się do Londynu, gdzie nagrywała anglojęzyczne wersje swoich francuskich piosenek. Rok później wydała wydała All Over the World, które podbiło brytyjskie listy przebojów i utrzymywało się na nich przez 3 miesiące. W 1965 rozpoczęła dystrybucję swojej muzyki w Stanach Zjednoczonych dzięki wytwórni Kapp, zaś w Niemczech wydała swój pierwszy album w języku niemieckim. Pojawiły się tam nowe kompozycje, jak i przetłumaczone przeboje z przeszłości. W 1966 pojawiła się w 16. edycji festiwalu Piosenki Włoskiej w Sanremo. Wykonała Parlami Di Te, które skończyło na ostatnim miejscu w finale. Do końca dekady wydała jeszcze 5 albumów, w tym 2 anglojęzyczne.
W latach 70. Hardy chciała stać się dojrzalszą artystką. Zaczęła samodzielnie pracować nad swoją twórczością. Wydała single w językach francuskim, angielskim i włoskim, choć przez pierwszą połowę dekady nie sprzedawały się tak dobrze, jak te z lat 60. Warto wspomnieć jednak, że mimo dość słabego wyniku komercyjnego, to album La Question z 1971 jest uznawany za klasyk twórczości przez jej fanów. Prasa chwaliła go za liryczną zmysłowość i wyrafinowane aranżacje. Uważa to się za szczyt artystyczny kariery Hardy. W latach 1974-1976, po kolejnej porażce, nieco wycofała się z życia publicznego.
Pozostałe lata aktywności muzycznej
W latach 1977-1981 współpracowała z wytwórnią Pathé Marconi. 2 albumy pod jej szyldem odniosły ogromny sukces komercyjny, dzięki czemu piosenkarka wróciła na ojczysty rynek muzyczny. Zaczęła śpiewać muzykę jazzową, a także wydawać piosenki w rytmie inspirowanym funkiem. Złoty okres powrócił w 1981, gdy album Quelqu’un qui s’en va otrzymał status złotej płyty, sprzedając się w 100 tysiącach egzemplarzy. W latach 90. próbowała eksperymentować, wydając Le Danger w rytmie nowoczesnego rocka, ale zakończyło się to porażką. Powróciła więc do swojego pierwotnego stylu i jej ostatnie albumy cechują się klasycznym brzmieniem. W 2018 światło dziennie ujrzał jej ostatni, 28. album, w którym słychać postępującą chorobę.
Pozostałe przedsięwzięcia artystki
Françoise Hardy grała także w filmach. Zadebiutowała w 1963 jako Ofelia w filmie Rogera Vadima zatytułowanym Nutty, Naugchty Chateau. Solistka jednak nie chciała zbytnio rozwijać kariery aktorskiej, bo jak wspominała – wolała muzykę niż kino. Zajmowała się także astrologią. W latach 80. prowadziła audycję Entre les lignes, entre les signes, zaś w latach 90. pisała na ten temat w szwajcarskiej gazecie Le Matin. W 2003 wydała książkę Les rythmes du zodiaque poświęconą astrologii. Nie stroniła także od innego rodzaju pisarstwa. Zajmowała się beletrystyką i literaturą faktu. W 2008 wydała swoją autobiografię, która sprzedała się aż w ćwierćmilionowym nakładzie. 7 lat później wydała esej, w którym przedstawiła poglądy na tematy, które uznawała za niepoprawne polityczne. Stał się on na tyle popularny, że rok później opublikowała książkę. Opowiada w niej o leczeniu swojej choroby. W 2021 opublikowała śpiewnik swoich tekstów, do których dodawała komentarze. Ze względu na wieloletnią chorobę, raka krtani, apelowała publicznie o legalizację eutanazji we Francji.
Redakcja portalu Eurowizja.org składa rodzinie Françoise Hardy najszczersze kondolencje.
Źródła: Angielska, francuska i niemiecka wikipedia, lemonde.fr, EurovisionWorld.com, Youtube