19 stycznia o 21.00 France 2 wyemituje drugi i ostatni półfinał preselekcji Destination Eurovision. O cztery miejsca w finale powalczy dziewięciu kandydatów, którzy zostaną poddani ocenie telewidzów oraz międzynarodowego jury. Kto znalazł się w tym gronie?
Jak podał publiczny francuski nadawca, skład ekspertów gremium, które w 50% będzie miało wpływ na to, kto pojawi się w finale 26 stycznia, uległ zmianie. I tak oto w drugim półfinale międzynarodowe jury prezentuje się następująco:
- Christer Björkman – producent wykonawczy Melodifestivalen od 2002 roku, znacząca postać w świecie Eurowizji, producent konkursów z 2013, 2016, 2017 i 2018 roku. Wieloletni szef szwedzkiej delegacji.
- Zoë Straub, która reprezentowała Austrię w 61. Konkursie Piosenki Eurowizji w Sztokholmie w 2016 roku z utworem Loin d’ici (13. miejsce w finale).
- Mikolas Josef, zdobywca najwyższego miejsca w finale Eurowizji dla Czech (2018 rok, 6.), czego dokonał z utworem Lie to me.
- Natia Mswenieradze, szefowa gruzińskiej delegacji.
- Anuszik Ter-Gukasian, szefowa ormiańskiej delegacji.
Pozostałe 50% głosów należeć będzie oczywiście do telewidzów, którzy oddadzą je za pomocą SMSów.
A kto powalczy o cztery miejsca w wielkiem finale?
- Ugo – Ce qui me blesse (tekst: Ugo Benterfa, Vicken Sayrin, muzyka: Ugo Benterfa)
Ugo (Ugo Benterfa) to 20-letni piosenkarz, kompozytor, autor tekstów i instrumentalista. Jego rodzice pracowali jako nauczyciele muzyki, więc pierwsze kroki w artystycznym świecie zaczął stawiać, gdy miał cztery lata. Wtedy też rozpoczął naukę gry na perkusji, fortepianie i gitarze. Odkrył również The Beatles, co sprawiło, że chciał pisać własne piosenki. Gdy miał 14 lat, przeniósł się z Perpignan (południowa Francja) do Tahiti (Polinezja Francuska, na Oceanie Spokojnym), gdzie zaczął słuchać artystów, którzy zainspirowali go bardzo mocno: Eda Sheerana, Coldplaya i Bruno Marsa. Wtedy zaczął publikować również utwory na swoim kanale Youtube, publicznie śpiewać autorskie piosenki i brać udział w lokalnych konkursach muzycznych.
W 2016 r. opuścił wyspę i osiedlił się w Paryżu, gotów zarabiać na życie dzięki swojej pasji. Wydał kilka piosenek i teledysków, w tym God Bless You, o tym, jak radził sobie z opuszczeniem Tahiti, Dis-Moi, jego pierwszy oficjalny singiel, zaś teraz Ce qui me bless, z którą powalczy o reprezentowanie Francji na Eurowizji. Na koncie ma również supporty przed takimi artystami, jak Christophe Maé czy ostatnio Amir (Francja 2016).
Jego pierwszy album zostanie wydany w 2019 roku, mają znaleźć się na nim popowe i akustyczne utwory, inspirowane doświadczeniami życiowymi z Tahiti i Paryża.
2. Doutson – Sois un bon fils (tekst i muzyka: Mamadou Niakate, Jean-Pascal Anziani, Ryad Bouchami, Caz B)
Doutson (właściwie Mamadou Niakate) to 33-letni francuski piosenkarz, który przez większość swojego życia mieszkał w Paryżu i Lyonie. W latach 90-tych dołączył do zespołu rapowego COLORS, w którym otrzymał pseudonim sceniczny Doutson. Później, na początku XXI wieku, pracował jako kompozytor dla L5, Matta Pokory, ale także tworzył oryginalne ścieżki dźwiękowe seriali i kreskówek, w tym m.in. Asterixa i Wikingów.
Następnie, w 2010 roku, zaczął wydawać własną muzykę (single Quand je l’ai vue czy #Dingue z 2014 roku). Współtworzył także i wyprodukował Un Homme Debout dla Claudio Capéo, pracował również z Erickiem Nessem i Caz. B (Sylvàn Aleg, występował w 1. półfinale Destination Eurovision). Piosenka, którą wykona, jest utworem współczesnym, w klimatach tropikalnych, przypominających gatunek Afrobeat.
https://www.youtube.com/watch?v=7ODC8ZSonLM
3. Gabriella – On cherche encore (Never Get Enough); (tekst: Gabriella Laberge, Christian Sbrocca, Richard Turcotte, muzyka: Gabriella Laberge, Christian Sbrocca, Richard Turcotte, Zander Howard Scott)
Gabriella (tak naprawdę Gabriella Laberge) to 25-letnia kanadyjska piosenkarka z francuskojęzycznej prowincji Québec (z której pochodzą również Garou i Céline Dion). Zaczęła grać na skrzypcach w wieku sześciu lat, zaś śpiewać, gdy miała 11 lat, po tym, jak złamała palec i przez wiele miesięcy nie mogła grać na instrumencie. Na przekór temu, z biegiem czasu nauczyła się gry na gitarze i pianinie.
Gabriella rozpoczęła swoją karierę jako chórzystka, zanim zaczęła stawiać pierwsze kroki solo w 2013 roku z pomocą Christiana Sbrocca, jej producenta. Po występach na festiwalach muzycznych, 2015 był dla niej rokiem przełomowym, ponieważ wówczas ukazał się jej pierwszy album, The Story of Oak & Leafless. W tym samym roku wzięła udział w przesłuchaniu do The Voice: La Plus Belle Voix we Francji: nagranie z jej przesłuchania w ciemno, opublikowane w 2016 roku, osiągnęło 35 milionów wyświetleń w serwisie Youtube, zaś ona dotarła do ćwierćfinału w drużynie Miki (poza śpiewem, grała również na skrzypcach, swoim nieodłącznym atrybucie). Dzięki udziałowi w programie zyskała wielu fanów, w tym, dosyć nieoczekiwanie, także tych hiszpańskojęzycznych.
Jej drugi album wciąż jest w fazie tworzenia, ale wydała już jeden z singli go zwiastujących, utwór Tu es flou. Jej konkursowy utwór to energetyczna i chwytliwa piosenka po francusku i angielsku.
https://www.youtube.com/watch?v=5L4vl5ReJSE
4. Seemone – Tous les deux (tekst i muzyka: Fabrice Mantegna, Alexandre Mazarguil, Léa Simoncini)
Seemone (właściwie Léa Simoncini) to 21-letnia piosenkarka z Paryża, która muzyką, w porównaniu z resztą kandydatów, zajmuje się od niedawna. Początkowo chciała bowiem zostać aktorką, co uniemożliwiła jej wrodzona wada głosu. Gdy była nastolatką, by spełnić marzenie, udała się za radą nauczycieli aktorów na lekcje śpiewu, aby nauczyć się lepiej panować nad głosem. Jednak po złych doświadczeniach z jednym z pedagogów poprosiła Fabrice’a Mantegnę (nauczyciela jednego z jej przyjaciół), aby to pod jego okiem mogła dalej rozwijać wokalne umiejętności. Po kilku miesiącach dawania lekcji powiedział jej, że powinna zajmować się zawodowo śpiewaniem a nie aktorstwem, ponieważ jej głos jest wyjątkowy a ona sama zapowiada się na doskonałą wokalistkę.
Dzięki temu z czasem zaczęła publikować covery mniej i bardziej znanych utworów w serwisie Youtube, zaś po ukończeniu liceum nagrała i upubliczniła swoje pierwsze autorskie piosenki: Nightbird w 2017 roku (z teledyskiem nakręconym w Berlinie) i Que reste-t-il de nous? w 2018 r. Jej pierwsza EPka (na której znajdą się m.in. te dwa utwory) jest w przygotowaniu. Zaczęła też pobierać lekcje gry na fortepianie.
Artyści, którzy mieli największy wpływ na kształtowanie się jej artystycznej wrażliwości, to Amy Winehouse, Nina Simone, Beyoncé, ale przede wszystkim Adele, jej główna idolka. Niektórzy twierdzą, że ich głosy brzmią dość podobnie, pomimo chirurgicznej operacji, którą Seemone przeszła w celu oczyszczenia trun głosowych.
Utwór Tous les deux jest delikatną balladą, w której główną rolę odgrywa fortepian i głos wokalistki. To historia inspirowana przeżyciami osobistymi Seemone. Przez fanów i bukmacherów jest uważana za faworytkę tego półfinału.
5. The Divaz – La Voix d’Aretha (słowa i muzyka: Yacine Azeggagh, Marielle Hervé)
Divaz to trio stworzone przez Amalię, Sofię i Stacey, po tym, jak zagrały we francuskiej wersji musicalu Priscilla: Królowa pustyni w 2017 roku. Wszystkie trzy za swoje największe inspiracje uważają Arethę Franklin i Adele oraz wszystkie trzy brały udział w The Voice: La Plus Belle Voix w różnych latach.
Sofia Mountassir zaczęła śpiewać w rodzinnej Casablance, jednak później przeniosła się do Paryża, by studiować sztuki sceniczne. Śpiewała w chórach na największych scenach Francji, zaś w 2009 roku wygrała Studio 2M (marokański odpowiednik Idola) i wydała kilka singli (takich jak Sa3a Sa3ida z Saamem Lamjaredem). Brała również udział w pierwszym sezonie The Voice we Francji w 2012 roku, w którym dołączyła do drużyny Garou, dzięki interpretacji Hurt Christiny Aguilery, ale nie udało jej się przejść etapu bitew.
Amalya Delepierre-Zemmour postanowiła zarabiać na życie śpiewem, gdy miała 18 lat, w 2002 roku. Według jej biografii, znajdującej się na stronie internetowej musicalu Priscilla: Królowa pustyni wzięła m.in. udział we francuskich preselekcjach do Konkursu Piosenki Eurowizji w 2006 roku i zakończyła tę przygodę na etapie półfinału, jednak informacja ta nie może zostać w jakikolwiek sposób potwierdzona z powodu braku oficjalnych danych na ten temat. Jednak z pewnością dotarła do półfinału pierwszego sezonu The Voice, która to przygoda rozpoczęła się dla niej, gdy brawurowo wykonała utwór Adele Set Fire To The Rain, czym podbiła serca wszystkich czterech trenerów. Potem nagrała utwór J’avance z raperem o pseudonimie Dry i dołączyła do wytwórni Maitre’a Gimsa Monstre Marin Corporation.
Stacey King urodziła się w Belgii w 1971 roku i mieszkała później m.in. w Wielkiej Brytanii, Holandii i Niemczech, zanim osiadła na stałe niedaleko Genewy we Francji, wraz ze swoją rodziną. Zanim zaczęła śpiewać jako chórzystka przy nagrywaniu płyt różnych wykonawców, studiowała nauki polityczne i pracowała w bankowości. W 1999 roku poznała nowojorskiego DJa Rogera Sancheza, dzięki któremu nagrała swój pierwszy singiel Just Leave Me i podróżowała wówczas po całym świecie. Nagrała kilka singli i wzięła udział we francuskiej wersji The Voice w 2014 roku, trafiając do drużyny Florent Pagny dzięki wykonaniu Skyfall z repertuaru Adele i dotarła aż do półfinału. Niedawno wydała Sing a Song z Debem Montaną, oryginalny utwór electro-swingujący oraz nagrała dosyć egzotyczną wersję Dangerous Davida Guetty z Laurent Ban.
Yacine Azzegagh, jeden z twórców konkursowego utworu, stoi również za piosenką Chimène Badi (1. półfinał, 2. miejsce).
La Voix d’Aretha (głos Arethy) jest hołdem dla Arethy Franklin, która niezmiennie inspiruje trio Divaz i odwołuje się zwłaszcza do jej piosenki Respect, traktującej o prawie każdej kobiety do poszanowania godności. Piosenka jest energiczna i swingująca.
https://www.youtube.com/watch?v=SDLVFvl9UFA
6. Emmanuel Moire – La Promesse (słowa i muzyka: Emmanuel Moire)
To z pewnością jedno z największych (o ile nie największe) nazwisk w stawce Destination Eurovision, choć fani twierdzą, że jego konkursowy utwór mocno rozczarowuje. Wieść niesie, że nawet francuska delegacja nie spodziewała się, że Emmanuel Moire wyrazi chęć udziału w preselekcjach…
Jego kariera rozpoczęła się, gdy dostał główną rolę w musicalu Le Roi Soleil o życiu francuskiego króla Ludwika XIV. Zaczął być on grany w 2005 roku i odniósł wielki sukces (ponad 1,5 miliona widzów w ciągu dwóch lat w całej Francji), dając Emmanuelowi Moire’owi możliwość do zaprezentowania swoich umiejętności wokalnych, dzięki wykonywaniu takich utworów, jak Être à la hauteur czy Je fais de toi mon essentiel.
Swój pierwszy album, (Là) où je pars, wydał w 2006 roku. Pokrył się on platyną. W 2013 roku, po wygraniu francuskiej wersji Tańca z gwiazdami (w tej samej edycji brała udział Chimène Badi), wydał swój trzeci album, Le Chemin, który z miejsca podbił listy przebojów i uzyskał status podwójnej platyny. W tym samym roku premierę miały dwa single, znajdujące się na krążku, do których nagrano również teledyski: Beau Malheur oraz Ne s’aimer que la nuit. Pierwszy z nich osiągnął 18 milionów wyświetleń w serwisie Youtube.
Jego konkursowy utwór La Promesse (Obietnica) został wydany w październiku zeszłego roku i ma dla artysty osobiste znaczenie. W tekście nawiązuje on do swojego głośnego coming outu, którego dokonał w 2009 roku. Podkreśla, że żałuje, że najpierw ukrywał swoją homoseksualną orientację, by zadowolić publiczność oraz obiecuje, że pozostanie wierny sobie. Emmanuel Moire przyznał, że jest gejem, wbrew radom wielu przyjaciół, którzy obawiali się, że wpłynie to negatywnie na jego karierę. On jednak nie żałuje, że to zrobił.
7. Tracy De Sá – Por Aqui (tekst: Tracy De Sá, muzyka: Tiery-F)
Tracy urodziła się w Indiach i mieszkała m.in. w Portugalii i Hiszpanii, zanim ostatecznie osiadła we Francji. Najpierw, zainspirowana flamenco, reggaetonem i r&b, odkryła hip-hop i zaczęła poświęcać się tym gatunkom, tańcząc.
Potem zaczęła rapować, w wyraźnie feministycznym duchu, do którego odwoływała się w tekstach. Co ciekawe, 25-latka wydaje nowy singiel co roku 8 marca (Międzynarodowy Dzień Kobiet). Do tej pory na rynku ukazały się takie jej piosenki, jak Alpha Female (2014), Bring Back Hip Hop (2017) czy Why You Look So Good (2018), będący częścią jej nadchodzącego albumu, zatytułowanego Commotion. Angielski jest jej pierwszym językiem, w nim też tworzy swoje utwory.
Tiery-F (Thierry Leteurtre), który stoi za jej konkursowym utworem, do tej pory współpracował z takimi artystami, jak Tal, Shy’m, David Carreira a nawet Amir.
Por Aqui to piosenka w języku francuskim, angielskim i hiszpańskim.
https://www.youtube.com/watch?v=sNvqhqPP7k4
8. PhilipElise – Madame la Paix (tekst: Elise Philip, muzyka: Elise Philip, Guillaume Soulan)
Philip Elisese (tak naprawdę Élise Philip) to artystka urodzona w Boże Narodzenie w 1989 roku. Kiedyś była znana jako Eli’z.
Zaczęła grać na gitarze, gdy miała zaledwie sześć lat, dzięki swojemu ojcu muzykowi, zaś klasyczną edukację muzyczną rozpoczęła w wieku 10 lat. Gdy była w szkole średniej, zaczęła pisać i komponować własne piosenki.
W 2010 roku przeniosła się do Paryża, aby studiować muzykę. Śpiewała i grała na gitarze w paryskim metrze. W 2013 roku zaczęła występować jako Eli’z. W 2015 roku, dzięki zbiórce crowdfundingowej na MyMajorCompany, wydała swoją pierwszą EP-kę, zatytułowaną Sur Terre. Wzięła również udział w konkursie tworzenia piosenek, zorganizowanym przez Céline Dion, zaś jej utwór znalazł się na liście 25 (na 4000), które rywalizowały, by zostać opublikowane na albumie artystki, zatytułowanym Encore un soir.
Jej muzyczne inspiracje obejmują muzykę ludową, ale przede wszystkim francuskie variété oraz artystów takich jak Renaud, Noir Désir czy Francis Cabrel.
Guillaume Soulan, który stoi za jej konkursowym utworem, to francuski autor tekstów, kompozytor i gitarzysta. Współpracował m.in. z Amandine Bourgeois (Francja 2013) nad jej drugim albumem, zatytułowanym Sans Amour Mon Amour.
Sam utwór Madame la paix jest nowoczesny, jednak zachowuje typowe francuskie brzmienia.
https://www.youtube.com/watch?v=yWT5wAw9s_c
9. Noémie – Ma petite famille (Słowa: Noémie, Youssoupha, muzyka: Cehashi)
Matka Noémie jest Francuzką, zaś ojciec pochodzi z Madagaskaru i jest muzykiem oraz piosenkarzem. Dzięki niemu wokalistka w młodości została wprowadzona w artystyczny świat i dużo podróżowała. Kiedy była nastolatką, w 1999 roku zaczęła śpiewać z dwójką swoich przyjaciół, Mayą i Christelem, tworząc zespół o nazwie Trinity.
W 2003 roku poznała Lassanę, która została jej menadżerem. Kilka lat później poznała francuskiego rapera Youssoupha, stając się jego podopieczną. Współpracowała z nim przy dwóch pierwszych albumach, towarzyszyła mu również na scenie, ale w centrum uwagi znalazła się, kiedy w 2013 roku światło dzienne ujrzał singiel Youssoupha On se connait. Potem zaczęła wydawać własne piosenki i EP-ki, które początkowo były owocem współpracy z Youssouphem i innymi artystami.
W lipcu ubiegłego roku wydała swoją ostatnią EPkę Faux Départ, jeszcze jako Ayna (poprzedni pseudonim), zanim 26 września przybrała nowy, Noémie. Ma on symbolizować przejście od artystki kojarzonej z rapem, r&b i kulturą miejską do dojrzałej piosenkarki i autorki z bardziej zróżnicowanym i autentycznym repertuarem, tak jak Noemie jest jej prawdziwym imieniem. Jej pierwszy singiel pod nowym pseudonimem, La Fête, rzeczywiście różni się od tego, do czego byli przyzwyczajeni dotychczas jej fani.
Ma petite famille (Moja mała rodzina) to wyjątkowy utwór, ponieważ podkład nie zawiera wielu instrumentów, przede wszystkim bębny i wokale.
O tym, jak artyści wypadną na scenie, przekonamy się już jutro! Transmisja drugiego półfinału będzie dostępna w Internecie TUTAJ oraz na Facebooku.
Źródło: escxtra.com, France 2, Let’s talk about ESC – profile na Facebooku
Zdjęcie: France 2