Szwajcaria po dość udanych latach pięćdziesiątych, postanowiła ponownie brać udział w widowisku. W kolejnym artykule na tapet weźmiemy dekadę lat sześćdziesiątych. Czy państwo przegrało w 1963 przez brak sympatii ostatniego kraju głosującego? Zapraszamy do lektury!
Rok 1960 i 1964 – Anita Traversi dwukrotnie na Eurowizji
Szwajcaria, wchodząc w kolejną dekadę nie rezygnuje z finału narodowego, lecz zmienia jego lokalizacje. W 1960 finał odbywa się w Bazylei, która znajduje się blisko trójstyku Szwajcarii, Niemiec i Francji. Koncert ma miejsce 29 lutego, a prowadzi go Colette Jean. Ze znanych eurowizyjnych twarzy pojawia się Fud Leclerc (Belgia 1956 i 1958), który przegrywa, aby następnie wygrać w swojej rodzimej Belgii.
Główna bohaterka to jednak Anita Traversi, która w tej dekadzie pojawia się dwukrotnie na konkursie. Pierwszy raz w 1960, wygrywając wcześniej wspomniane preselekcje (nie wiemy, jak poradził sobie jej drugi utwór zatytułowany Malcantonesina). Włoskojęzyczne Cielo e Terra skomponował Marlo Robbiani. W całej historii udziałów był dyrygentem szwajcarskiego występu czterokrotnie (1965, 1968, 1976, 1984). Piosenka nie odnosi jednak zbytnio sukcesu, ponieważ plasuje się na 8. lokacie, mając 5 punktów na koncie.
Wokalistka się nie poddaje i ponownie pojawia się w preselekcjach w 1961 i 1963, lecz żaden jej utwór nie zostaje wybrany przez jurorów na Eurowizję. Sukces odnosi rok później. W 1964 prezentuje I miei pensieri oraz Mandolino. To pierwsze zwycięża i wybrzmiewa w Kopenhadze. Niestety – Szwajcaria osiąga swój najgorszy ówcześnie rezultat, kończąc rywalizację z zerem punktów (razem z Niemcami, Portugalią i Jugosławią).
Anita Traversi – Kim była?
Piosenkarka urodziła się w 1937 roku. W latach 50. zaczęła śpiewać z orkiestrą. Próbowała dostać się na konkurs w 1956 z kompozycją Bandanelle Ticinese, ale bez rezultatu. W 1959 podpisała kontrakt nagraniowy we Włoszech i nagrała piosenki z samym Adriano Celentano. Jej największy przebój to Piccola, który zaśpiewała w duecie właśnie z nim. Kariera rosła w siłę. Zaczęła występować w Brazylii, Bułgarii czy… w Polsce na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie (1962 i 1968). Od drugiej połowy dekady jej rozpoznawalność zaczęła słabnąć, a latach 70. całkowicie wycofała się z życia z publicznego. Próbowała o sobie przypomnieć w 1967 i 1976, startując w selekcjach do Eurowizji, ale ich nie wygrała. Zmarła 25 września 1991 roku, w wieku 57 lat.
1961, 1962, 1963 – Jeden kompozytor przynosi Szwajcarii dwa podia
Rok 1961 to kontynuowanie finału narodowego. Ze znanych twarzy pojawiła się wcześniej wspomniana Anita Traversi, a także Carla Boni. Choć sama nigdy nie pojawiła się na Eurowizji, to warto o niej wspomnieć. W 1948 zaczęła stawać się popularna w kraju, śpiewając z orkiestrą Papa Barzizzy w Turynie. Na początku lat 50. zaczęła pracować dla włoskiego nadawcy publicznego (RAI). W 1953, w duecie Flo Sandon’s, śpiewając Viale’d autunno, triumfowała w trakcie 3. Festiwalu Piosenki Włoskiej w Sanremo. Następnie, pojawiła się w widowisku jeszcze 4 razy (1954, 1957, 1958, 1961), śpiewając aż 17 kompozycji! Współtworzyła je chociażby z Nunzio Gallo (Eurowizja 1957) czy Nillą Pizzi. W 1956 wydała swój największy przebój – Mambo Italiano. Uczestniczyła także w Festiwalu Piosenki Neopolitańskiej (wygrywając go 1955), czy w Canzonissima i Un disco per l’estate. Zmarła w 2009, według źródeł występowała do końca życia. W selekcjach zaśpiewała Voglio baciarti ancora oraz Addio parole d’amore.
Finał narodowy zwyciężyła Franca di Rienzo z francuską kompozycją Nous aurons demain. Skomponował ją Géo Voumard, który stał chociażby za zwycięskim Refrain z 1956. Stanie także za muzyką do piosenki z 1963 i dzięki niemu ponownie państwo znajdzie się na podium. Wokalistka we Francji występuje jako 10. w kolejności startowej i kończy udział na 3. miejscu, w dorobku mając 16 punktów. Po konkursie – dwa lata później wystąpiła na festiwalu Sopocie, a następnie została wokalistką grupy Les Troubadours. Występowała również w operze w latach 70. Solistka urodziła się w 1938 i nadal żyje.
Niezbyt udany start w 1962
O roku 1962 trudno się rozpisywać. Preselekcje się odbyły, ale nic o nich nie wiadomo poza faktem, że wygrał je Jean Philippe z piosenką Le Retour. Nie jest to nowa twarz na scenie eurowizyjnej. Pojawił się już w 1959 w barwach Francji, wykonując dźwięczne Oui, oui, oui, oui. Uplasował się wtedy na 3. miejscu, jednak 3 lata później w barwach Szwajcarii nie poszło mu tak dobrze. Zdobył 2 punkty, co dało mu 10. miejsce na 16 państw uczestniczących. Philippe urodził się w 1930 roku. Pierwszy raz usłyszano o nim w 1957, gdy zwyciężył konkurs wokalny w radiu. Po dwóch udziałach w Eurowizji – jego kariera stanęła w miejscu i niewiele o niej wiadomo. Zmarł 7 stycznia 2022 roku, w wieku 91 lat.
W 1963 Szwajcaria nie rezygnuje z preselekcji. Odbywają się one 9 lutego w Genewie, a z znanych artystów ponownie widzimy Anitę Traversi. Decydują jurorzy i to właśnie dzięki nim na scenę eurowizyjną dostaje się Esther Ofarim, która wykonuje T’en Va Pas. Utwór daje Szwajcarii wysokie 2. miejsce z 40 punktami na koncie. Jednak czy państwo przegrało sprawiedliwie? Gdy przyszła kolej na norweskie głosy, rzecznik odczytał je w błędny sposób. Poprawił je na samym końcu procedury i ku kontrowersjom – Dania pokonała Szwajcarię dwoma punktami. Kontrowersyjne wyniki zostały uznane za poprawne. Więcej o Eurowizji 1963 przeczytacie w jednym z naszych artykułów TUTAJ.
Kim była Esther Ofarim?
Piosenkarka tak naprawdę nazywa się Esther Zaied i urodziła się w 1941 roku w dzisiejszym Izraelu. Jej poważniejsza kariera zaczęła się w 1961, gdy wygrała konkurs w Tel Awiwie, zaś w 1962 zaproszono ją do udziału w Sopocie. Zajęła tam 2. miejsce z utworem Stav. Po Eurowizji jej popularność wzrastała. Już w 1964 odbyła trasę koncertową w Stanach Zjednoczonych. Często pojawiała się w programach BBC. Największy komercyjny sukces przyniosła jej piosenka Cinderella Rockefella (zaśpiewana razem z mężem), którą grano na listach przebojów wielu państwach na całym świecie. Łącznie wydała ponad 20 albumów solowych. Obecnie ma 82 lata.
Przeciętne wyniki w latach 1965-1968
W finale narodowym w 1965 pojawiła się Carmela Corren, która reprezentowała Austrię na Eurowizji w 1963 roku. Konkurs był szczęśliwy dla Yovanny, która zaśpiewała Non à Jamais Sans Toi. Na scenie w Neapolu zakończyła swój udział na 8. pozycji, mając 8 punktów na koncie. Yovanna to tak naprawdę Ioanna Fassu Kalpaksi, która jest Greczynką urodzoną w Nowym Jorku, w 1938 roku. Pierwsze kroki na scenie stawiała już w wieku 14 lat, gdy zaczęła kształcić się na śpiewaczkę operową w Konserwatorium Ateńskim. Już jako Yovanna śpiewała z orkiestrą muzyki rozrywkowej greckiego radia, czym dość ryzykowała, bo w miejscu, w którym się uczyła – takie aktywności były zakazane. Na początku lat 60. zajęła się rozwojem kariery za granicą. Niczym poprzedniczki, wystąpiła na festiwalu w Sopocie w 1962, który wygrała, śpiewając Ti Krima. Po tym zwycięstwie i udziale w Eurowizji stała się bardzo popularna w krajach ówczesnego bloku wschodniego. Mimo upływu lat jest nadal pamiętana, a w 2011 z rąk burmistrza Tbilisi otrzymała honorowe obywatelstwo. Wokalistka żyje po dziś dzień.
Szwajcaria rok później znów organizuje selekcje i wygrywa je Madeleine Pascal. Wokalistka zaśpiewała Ne vois-tu pas jako 12. w kolejności i z wynikiem 12 głosów zajęła 6. miejsce. Urodziła się w 1946 roku i rozpoczęła grę nauki na gitarze w wieku 13 lat. Podobnie jak w przypadku Jeana Philippe, niewiele wiemy o niej karierze po Eurowizji. Według źródeł nadal żyje.
Zero punktów w 1967
Selekcje odbywają się 31 stycznia w Zurychu. Decydują jurorzy, a ze znanych nam już osób powraca jedynie Anita Traversi. Ostatecznie, na eurowizyjnej scenie śpiewa Géraldine – piosenka nosi tytuł Quel cœur vas-tu briser. W Wiedniu kończy rywalizację na ostatnim 17. miejscu z zerowym dorobkiem punktowym – jako jedyna w stawce.
Wokalistka w pełni nazywa się Géraldine Gogly i urodziła się w 1946, we Francji. W 1966 wydała swoją pierwszą EP-kę i została zaproszona przez Guyego Luxa do swojego programu Le Palmarès des chansons. Po konkursie w 1968 miała swoją premierę druga EP-ka i od tego czasu słuch po solistce zaginął.
Rok 1968 i włoski utwór z powtarzalnym tekstem nie przynosi sukcesu
Szwajcarskie selekcje w 1968 odbyły się w Lugano – 27 stycznia. W stawce można wyróżnić Paole Del Medico, która pojawi się również za rok. Ostatecznie, całość zwycięża Gianni Mascolo z kompozycją Guardando il sole. Finał Eurowizji odbywa się w Londynie i Szwajcaria ponownie zostaje bez sukcesu. Solista zdobywa zaledwie 2 punkty, co daje mu 13. miejsce na równi z Austrią. Wokalista szerszej publiczności pokazał się w 1964, gdy razem z Dusty Springfieldem wykonał utwór Di fronte all’amore na festiwalu w Sanremo. Nie odniósł on jednak sukcesu, bo nie przeszedł do koncertu finałowego. Po Eurowizji w karierze artysty niewiele się działo: już w 1969 wydał swoją ostatnią piosenkę. W latach 70. przeprowadził się do Wielkiej Brytanii wraz z żoną. Zmarł 21 grudnia 2016 roku, w wieku 76 lat.
Paola na Eurowizji w 1969. Szwajcaria w końcu wysoko
Szwajcaria pojawiła się na Eurowizji 1969, ale nie wiadomo, w jaki sposób wybrano reprezentanta. Najprawdopodobniej wewnętrznie wskazana została wspomniana Paola Del Medico z kompozycją Bonjour, Bonjour. W Madrycie zajęła wysokie 5. miejsce, tuż za czterema zwyciężczyniami. Szwajcaria w końcu mogła świętować sukces. Więcej o tej sytuacji remisowej przeczytacie TUTAJ. Wokalistka urodziła się w 1950 roku. Wydała łącznie 9 albumów i powróciła jeszcze na konkurs w 1980 roku.
Źródła: Eurowizja.org, eurovisionuniverse.com, esc-history.com, EurovisionWorld, YouTube; angielska, niemiecka i francuska Wikipedia