Szwajcaria bierze udział w Konkursie Piosenki Eurowizji od 1956 roku. Pojawiła się łącznie na 64 konkursach, co daje 94% frekwencji. W dzisiejszym artykule przyjrzymy się dekadzie lat 80. ubiegłego wieku. Kolejne zwycięstwo, kilka wysokich i niskich miejsc. Co ciekawego się działo?
Eurowizja 1980: Paola drugi raz na konkursie
Piosenkarka, która tak naprawdę nazywa się Paola del Medico, powraca na konkurs po jedenastu latach. W 1969 śpiewała Bonjour Bonjour. Więcej o niej samej i tamtym udziale znajdziecie TUTAJ. Nie wiadomo, w jaki sposób wybrano ją w 1980, jednak na jubileuszowym 25. Konkursie Piosenki Eurowizji zaśpiewała kompozycję zatytułowaną Cinema. Utwór skomponował Peter Reber, zaś tekst napisała Véronique Müller (Eurowizja 1972). Zdobyła aż 109 punktów i czwarte miejsce. Poprawiła swój wynik względem poprzedniego udziału – wówczas skończyła na piątej pozycji.
Eurowizja 1981: Peter, Sue i Marc czwarty raz na Eurowizji
Szwajcaria rok później ponownie wysyła artystę, który już na eurowizyjnej scenie stanął. Tym razem jednak wiemy, że preselekcje się odbyły. Stało się to 21 lutego, w Genewie, lecz nie wiadomo, kto i jak głosował. Wygrał tercet Peter, Sue i Marc z włoskim lo senza te. Zespół w latach 70. pojawił się trzy razy (1971, 1976, 1979), o czym pisaliśmy TUTAJ. W Dublinie formacja (niczym Paola) uplasowała się na czwartej pozycji z dorobkiem 121 punktów, co jest ich najwyższym rezultatem z wszystkich wystąpień w międzynarodowym widowisku.
Eurowizja 1982: Arlette Zola daje Szwajcarii podium
Kontynuacja finału narodowego trwa dalej. Ten odbył się już 28 stycznia, ponownie w Genewie. Głosowało jury regionalne złożone z trzech frakcji, prasa i eksperci. Triumf zaliczyła Arlette Zola z Amour on t’aime. W Harrogate została oceniona na 97 punktów, co dało jej trzecie miejsce. Szwajcaria piąty raz znajduje się czołowej trójce (wcześniej zdarzyło jej się to w 1956, 1958, 1961, 1963).
Piosenkarka tak naprawdę nazywa się Arlette Jaquet. Urodziła się w 1949, a karierę rozpoczęła już w latach 60. W 1960 wydała swój pierwszy singiel Non amo non amo che te. W końcówce dekady opublikowała trzy albumy i stała się popularna. Przerwała działalność w latach 70. i powróciła do niej na rok przed udziałem w konkursie. Łącznie wydała kilkanaście płyt (ostatnią w 2013). Próbowała ponownie pojawić się na konkursowej scenie, lecz nigdy nie wygrała już finału narodowego.
Eurowizja 1983 i 1985: Mariella Farré dwukrotnie na konkursie
Selekcje w 1983 odbyły się dopiero 26 marca, w Zurychu, a głosowanie było identyczne jak w 1982. Wygrała je Mariella Farré z włoską piosenką zatytułowaną Io Così Non Ci Sto. Solistka brała udział w finale narodowym w 1981, lecz skończyła wówczas na ostatnim, szóstym miejscu. Finał widowiska w 1983 organizowały Niemcy, w Monachium. Wokalistka nie poradziła sobie zbyt dobrze. Komisje sędziowskie oceniły ją na zaledwie 28 punktów, co dało piętnastą lokatę. Nie poddała się i powróciła już dwa lata później, tym razem z Pino Gasparinim. On miał już styczność z Eurowizją, ponieważ był członkiem formacji Papa Lienhard Band na Eurowizji w 1977.
Selekcje odbyły się 23 lutego, a format głosowania pozostał z wcześniejszych edycji. Oprócz duetu powróciła jeszcze wcześniej wspomniana Arlette Zola, a Mariella solowo wystartowała z innym utworem. Zwycięzcy triumfowali z Piano, piano, które jednak na konkursie w Szwecji zbytnio się nie spodobało, bo otrzymało 39 punktów i dwunaste miejsce.
Mariella Farré tak naprawdę nazywa się Gabriela Filomeno. Urodziła się w 1963 roku, a jej debiut muzyczny to udział w preselekcjach w 1981. Po dwóch wyjazdach na konkurs zajęła się tańcem: obecnie prowadzi dwie szkoły taneczne. Pino Gasparini urodził się w 1946 roku. Zanim dołączył do Pepe Lienhard Band, wydał album z zespołem The Seven w 1966. Obecnie nadal udziela się muzycznie.
Eurowizja 1984: niezbyt udany start i kolejne niskie miejsce dla Szwajcarii
Eurowizja w 1984 odbyła się w Luksemburgu. Szwajcaria się nie zraziła niskim wynikiem w 1983 i ponownie wzięła udział. Selekcje miały taki system głosowania jak zawsze, zaś odbyły się w 4 lutego w Lugano. Wygrał je zespół Rainy Day z Welche Farbe hat der Sonnenschein? Muzycy odnieśli sukces za drugim podejściem (wcześniej próbowali w 1981 z piosenką El Dorado). Jurorzy niezbyt entuzjastycznie podeszli do kompozycji. Skończyła dopiero na szesnastym miejscu (czwartym od końca), mając 30 punktów na koncie.
Rainy Day to zespół, w którego skład wchodzili: Rose Rengel, Frank Müller oraz Gerry Braukmann. Historia grupy nie jest zbyt długa. Powstała w 1981, a rok później pojawiła się pierwszy raz w finale narodowym. Rozpadła się już w 1984 – kilka miesięcy po występie w Luksemburgu. Spowodowane to było odejściem Franka Müllera. Co ciekawe, pozostała dwójka (Rose i Gerry), w 1985 pojawiła się znów w eliminacjach do konkursu, lecz dołączając do siebie Paula Schmidhausera. Zajęli czwartą lokatę, nie dostając się ponownie na eurowizyjną scenę.
Eurowizja 1986: drugie miejsce z balladą i skarga Szwajcarii do EBU
Selekcje w 1986 odbyły się 25 stycznia w Zurychu. Nic się nie zmieniło w kwestii głosowania. Zatriumfowała Daniela Simmons z Pas pour moi. Solistka wygrała finał narodowy za trzecim podejściem (wcześniejsze próby były w 1983 i 1985). W Bergen zajęła drugie miejsce z dorobkiem 140 punktów, co było świetnym wynikiem dla Szwajcarii. Konkurs zwyciężyła Belgia z 13-letnią Sandrą Kim, co nie spodobało się przegranej delegacji, która złożyła skargę do Europejskiej Unii Nadawców. Pozostała ona w zasadzie bez echa. Więcej o tej edycji przeczytacie TUTAJ.
Daniela Simmons tak naprawdę nazywa się Daniela Borruso. Urodziła się w 1959. Pierwszy utwór skomponowała, mając trzynaście lat. Ukończyła studia, podczas których uczyła się gry na fortepianie. Rok przed udziałem w konkursie pojawiła się na trasie koncertowej. Wystąpiła u boku między innymi: Enrico Ruggier’ego (Eurowizja 1993, Włochy). Po Eurowizji wydała jeszcze album, a od 1999 jest nauczycielką śpiewu.
Eurowizja 1987: francuski utwór tym razem nie daje sukcesu
O finale narodowym niewiele można wspomnieć, bo wyglądał jak zawsze. Odbył się 31 stycznia, tym razem jednak w Lugano. Zwyciężyła Carol Rich z piosenką Moitié Moitié. Na Eurowizji, która odbyła się w Brukseli (jedyny konkurs w Belgii, a więcej TUTAJ) zajęła niskie, siedemnaste miejsce, z dorobkiem 26 punktów. Solistka urodziła się w 1961 i ukończyła studia śpiewu klasycznego. Pierwszy raz próbowała dostać się na Eurowizję w 1984, a ostatni raz w 1991. Wówczas zrobiła sporą przerwę do kariery. W latach 2000-2006 wydała trzy albumy.
Eurowizja 1988: Céline Dion daje Szwajcarii drugie zwycięstwo
Finał narodowy, zorganizowany w Morges, w dniu 6 lutego wygrała Kanadyjka – Céline Dion, z utworem Ne partez pas sans moi. Solistka zwyciężyła Eurowizję w Dublinie, choć nie było to oczywiste, bo wygrała zaledwie jednym punktem. Szwajcaria miała ich 137, zaś Wielka Brytania – 136. Więcej o konkursie, jak i wspomnieniach samej Dion z tego koncertu znajdziecie TUTAJ.
Trudno opisać życiorys piosenkarki w krótkich słowach. Céline Dion urodziła się w 1968 roku. Pierwszy swój album, zatytułowany La voix du bon Dieu, wydała na płycie winylowej w 1981, co zaczęło produkować jej popularność na poziomie lokalnym. Rok później pojawiła się na festiwalu w Tokio, który wygrała. Do czasu udziału w Eurowizji miała już zaś osiem albumów na koncie. Po konkursie stała się popularna na skalę światową i odbyła trasę koncertową po całym globie. W 1990 wydała pierwszy album w języku angielskim. Współcześnie jest jedną z najbardziej uznanych artystek w historii muzyki rozrywkowej. Albumy artystki sprzedano w nakładzie ponad 200 milionów kopii.
Eurowizja 1989: druga organizacja i utwór w języku reteromańskim
Szwajcaria z racji wygranej w 1988 – zorganizowała 34. Konkurs Piosenki Eurowizji. Odbył się on w Lozannie, w dniu 6 maja, zaś na obiekt zmagań wybrano Palais de Beaulieu. Jego pojemność to około 1850 miejsc. 22 kraje postanowiły się pojawić w stawce, a wieczór poprowadzili Lolita Morena i Jacques Deschenaux. Zwyciężyła Jugosławia (pierwszy i ostatni raz) z dorobkiem 136 punktów. Więcej informacji o samym koncercie przeczytacie TUTAJ.
W kwestii wyboru reprezentanta nie zmieniło się nic. Finał narodowy odbył się 18 lutego, zaś miejscem, które go gościło, był Teatr Casino w mieście Zug. Zatriumfowała formacja muzyczna Furbaz z piosenką Viver senza tei, zaśpiewaną w całości w języku reteromańskim. Posługuje się nim zaledwie 45 tysięcy osób. To pierwszy i ostatni raz, kiedy Szwajcaria wysyła kompozycję w tym języku. W finale widowiska Szwajcarzy zajęli trzynaste miejsce z dorobkiem 47 punktów. Furbaz to kwartet, na który składają się Marie Louise Werth, Giusep Quinter, Ursin Defuns oraz Gion Defuns. Działali od 1983 do lat 90., a potem ponownie zjednoczyli się w 2004 i do dziś tworzą piosenki w stylistyce świątecznej.
Źródła: Eurowizja.org, niemiecka, francuska, angielska Wikipedia, Songfestival.be, Eurovisiouniverse.com, Eurovisionworld.com, esc-history.com, YouTube