Eurowizja 1967 przyniosła pierwsze zwycięstwo w historii startów Wielkiej Brytanii. Zwycięska Puppet on a String stała się piosenką kultową. W tym czasie na scenie zadebiutował również pierwszy czarnoskóry wokalista. Natomiast konkurs nie obył się bez pomyłek. Jak Austria poradziła sobie z organizacją tego wydarzenia?
Ponad dwukrotna przewaga punktowa zapewniła propozycji z Wielkiej Brytanii zwycięstwo w konkursie – tym bardziej wyjątkowe, że odbyło się podczas ostatniej transmisji konkursu w czerni i bieli. Dwunasta edycja Konkursu Piosenki Eurowizji odbyła się 8 kwietnia 1967 roku we Wiedniu. A w jej emisji wzięło udział 17 państw. W 1967 roku zaszło parę zmian, względem ubiegłej edycji, które możemy doświadczać do dziś.
Eurowizja 1967: Austriacka organizacja i lustrzana scena
Eurowizja 1967 odbyła się na Großer Festsaal der Wiener Hofburg, czyli w Sali Festiwalowej wiedeńskiego pałacu, który kiedyś był zimową rezydencją Habsburgów, a dziś służy jako rezydencja Prezydenta Austrii. Dzięki czemu konkurs miał bardzo efektowną oprawę. Scena składała się z trzech obrotowych luster i wejścia z klatki schodowej pośrodku sceny.
Konkurs przeniósł się tam za sprawą Udo Jürgensa. Austriacki artysta wielokrotnie brał udział w rywalizacji, aż doprowadził swój kraj do zwycięstwa. Podczas dwunastej edycji wystąpił jako gość honorowy, dyrygując orkiestrą w rytm zwycięskiej propozycji – Merci Chérie. Prezenterką została wówczas Erika Vall. Jej pomysłowość doprowadziła ją do sytuacji, w której przepraszała za nieznajomość słownictwa. Prezenterka przedstawiła program w sześciu językach, w tym rosyjskim, ponieważ konkurs był transmitowany również w Intervision do krajów Europy Wschodniej. Mimo efektownej oprawy graficznej, głosowanie było pełne pomyłek, a Erika Vall ogłosiła zwycięzcę jeszcze przed przyznaniem punktów. Był to również ostatni konkurs transmitowany wyłącznie w czerni i bieli.
Eurowizyjne powroty i rezygnacja z konkursu
Eurowizja 1967 we Wiedniu rozpoczęła się w nieco innym składzie. Wraz z rezygnacją Danii do rywalizacji przystąpiło 17 krajów. Natomiast wokół jej wycofania krążyło wiele plotek. Mówiono, że nowy szef Light Entertainment czyli duńskiego nadawcy Eurowizji, wolał wydać pieniądze, przeznaczone na udział, w lepszy sposób i nie wiązał swojej dalszej działalności z konkursem. Z tego względu Dania wycofała się aż do 1978 roku, kiedy to zrezygnował ze swojej funkcji. Mimo tego w stawce widowiska znalazło się wielu ciekawych artystów, a niektórzy z nich związali swoją przyszłość z kolejnymi edycjami.
W 1967 roku ponownie zaprezentował się włoski wokalista – Claudio Villa, który reprezentował swój kraj na Eurowizji 1962. Zajął wtedy dziewiąte miejsce. Parę lat później spadł o 2 pozycje, przez co ostatecznie znalazł się na jedenastej lokacie. Ponownie stał się reprezentantem Włoch, za sprawą złamania regulaminu Eurowizji. Organizowany wtedy Festiwal Sanremo zwyciężyli Claudio Villa wraz z Ivą Zanicchi. Mimo wygranej ich propozycja nie spełniała zasad, dotyczących daty publikacji utworu i Villa został wybrany wewnętrznie.
Powracającym artystą okazał się też kompozytor Serge Gainsbourg. Autor piosenki z 1965 roku –Poupée De Cire, Poupée De Son, w wykonaniu której, France Gall zapewniła zwycięstwo Luksemburgowi. Podczas Eurowizji 1967 wybrzmiała, w jego wykonaniu, propozycja Monako. Boum-Badaboum nie różniła się wiele pod względem przekazu od jego zwycięskiej propozycji. Miała podobny podtekst seksualny, natomiast nie przyniosła wygranej Minouche Barelli, która ją wówczas zaśpiewała.
Portugalia zaskakuje wszystkich i wysyła czarnoskórego wokalistę
Eduardo Nascimento był pierwszym w historii męskim reprezentantem o czarnym kolorze skóry. Krążyły plotki, że ówczesny premier António de Oliveira Salazar, zdecydował się na tego wokalistę, aby odciąć się od plotek o rasizmie w Portugalii. Eduardo podczas konkursu zaśpiewał O vento mudou i podczas widowiska zdobył najlepszy, jak na tamte czasy, wynik Portugalii na Eurowizji. Kończąc rywalizację na dwunastym miejscu. Jego pojawienie się w konkursie nastąpiło rok po debiucie pierwszej czarnoskórej wokalistki na Eurowizji – Milly Scott, która wówczas zajęła piętnaste miejsce dla Holandii.
Eurowizja 1967: Zmiany w składzie jury i innowacje, które przetrwały próbę czasu
W 1967 roku EBU zdecydowało, że potrzebne są zmiany i głosowanie musi ulec modyfikacji. Dlatego stosowany system powrócił do tego używanego w latach 1957-1961. Składające się z 10 członków z każdego państwa – jury, obniżyło średnią wieku. Podczas dwunastej edycji konkursu połowa członków nie mogła mieć powyżej trzydziestu lat. Miało to na celu zwiększyć szanse piosenek, związanych z publicznością kupującą płyty. Każdy juror miał wtedy do przyznania jeden punkt dla swojej ulubionej propozycji. Mimo wszystko Eurowizji w 1967 roku towarzyszyły także elementy, które podtrzymywane są do dziś. Czyli między innymi ujęcia kamery na uczestników oczekujących wyników w Green Roomie. Albo obowiązek fizycznego udziału przedstawiciela danego kraju znanego jako szef delegacji, aby móc dokonywać ostatnich poprawek na miejscu. A wszystko to za sprawą włoskiego reprezentanta – Domenico Modugno z 1966 roku. Niezadowolony z aranżacji orkiestry swojej propozycji – Dio Come Ti Amo, na chwilę przed występem na żywo, postanowił dokonać zmian.
Marionetka Sandie Shaw deklasuje rywali!
Sandie Shaw wystąpiła w barwach Wielkiej Brytanii, podczas Eurowizji 1967, z utworem Puppet on a String. Pięciokrotne zdobycie drugiej lokaty w ubiegłych latach, nie zniechęciło wyspiarskiego kraju i po raz pierwszy w historii, zwycięstwo od drugiej pozycji, dzieliła dwukrotna przewaga punktowa. Utwór zyskał 47 punktów, podczas gdy Irlandia jedynie 22. Puppet on a String była jedną z propozycji, branych pod uwagę w wyborze eurowizyjnej piosenki dla Wielkiej Brytanii. Tym samym ostatnią, która przypadła do gustu wokalistce. Niemniej jednak została wskazana. A Sandie po wygranej zmieniła do niej stosunek. Piosenka nie tylko oczarowała jury, ale także publiczność na całym świecie i stale pojawiała się na listach przebojów.
Jako ciekawostkę warto też dodać, że Sandie Shaw podczas występu zaśpiewała na boso. W historii Eurowizji nie tylko ona wygrała w ten sposób. Było pięciu zwycięzców, którzy wygrali na bosaka: Sandie Shaw (1967), Sertab Erener (2003), Dima Bilan (2008), Loreen (2012) i Emmelie De Forest (2013). Kto będzie następnym? Może to jest przepisem na sukces?
Źródła: eurovision.tv, wiwibloggs.com,
