W dzisiejszym odcinku z cyklu To była Eurowizja przenosimy się w czasie o 16 lat. Historyczne pierwsze zwycięstwo Turczynki, Sertab Erener, w 2003 roku sprowadziło 49. Konkurs Piosenki Eurowizji do Stambułu, w którym wzięło udział 39 państw. Coraz większa liczba krajów była gotowa stanąć do rywalizacji o Grand Prix, dlatego Europejska Unia Nadawców zdecydowała się na nowatorski krok – wprowadzenie półfinałów.
To podczas tego wydarzenia zadebiutowały cztery kraje (Albania, Andora, Białoruś oraz Serbia i Czarnogóra). Po rocznej przymusowej przerwie spowodowanej słabymi wynikami wróciły: Dania, Finlandia, Litwa, Północna Macedonia oraz Szwajcaria. Do rywalizacji powróciło także Monako, które było nieobecne, nieprzerwanie od 1980 roku.
Eurowizja 2004: organizacja konkursu
Turecki nadawca publiczny tuż po zwycięstwie Sertab Erener w trakcie konferencji prasowej potwierdził, że następna Eurowizja odbędzie się w Stambule, a następnie w lutym ogłoszono, że widowisko trafi do Abdi İpekçi Arena. 12 maja 2004 roku, po raz pierwszy w prawie 50-letniej historii konkursu zastosowano format z półfinałem. W tym roku również po raz pierwszy zaprezentowano unikatowe logo, które stało się znakiem rozpoznawczym imprezy. Napis Eurovision z serduszkiem na środku został z nami do dzisiaj. Jednak w 2015 roku logo przeszło modyfikację.
Eurowizja z automatycznym udziałem Polski
Był to pierwszy, i jedyny od czasu wprowadzenia półfinałów, przypadek, kiedy to Polska miała zagwarantowany udział w Konkursie Piosenki Eurowizji. Dzięki wysokiemu siódmemu miejscu zespołu Ich Troje, kolejny nasz reprezentant nie musiał uczestniczyć w półfinale. Wzorem poprzedniego roku Telewizja Polska postawiła na selekcje – Krajowe Eliminacje. Koncert po raz kolejny okazał się sukcesem pod względem oglądalności, a przed telewizory widzów przyciągnęła znana konkursowa stawka. O wyjazd na Eurowizję starali się wtedy m.in. Marcin Rozynek, duet Sistars, Alicja Janosz, Małgorzata Ostrowska, Łzy czy Blue Cafe.
Ci ostatni uzyskali najwięcej głosów publiczności i to właśnie oni polecieli do Stambułu. Choć nie byli faworytami do zwycięstwa, szanse zespołu nie były źle oceniane. Bukmacherzy typowali, że Blue Cafe zajmie 15. miejsce w finale. Ostatecznie nie pomylili się zbyt wiele, a popularna w Polsce grupa zajęła 17. pozycję z dorobkiem 27 punktów. Po finale na zespół spadła fala negatywnych komentarzy. Opinia publiczna zarzucała Tatianie Okupnik, głównej wokalistce, kiczowaty i zbyt wulgarny strój oraz słabe wykonanie utworu na żywo. Legendarne stały się słowa Terry’ego Wogana, wieloletniego komentatora Eurowizji dla BBC:
Pokochacie ich kostiumy […] pozwólcie, że to powiem, odważny musi być facet, który wypuścił ją w takim stroju na widok 500 milionów osób.
Sam konkurs zwyciężyła Rusłana z Ukrainy, gromadząc na swoim koncie 280 punktów. Na bardzo wysokiej, drugiej pozycji, znalazła się debiutująca wówczas Serbia i Czarnogóra, a trzecia była Grecja. Na ostatnim miejscu Norwegia, dla której był już to dziesiąty start zakończony na dnie stawki.
Oglądalność
Koncert finałowy, transmitowany na 42 kraje z całego świata, obejrzało łącznie 76,6 miliona widzów, natomiast koncert półfinałowy odnotował 20,7 miliona widzów. Telewidzowie oddali 4 267 791 głosów. Najchętniej głosującym narodem okazali się mieszkańcy Niemiec. W Polsce oglądalność wynosiła 6,67 mln osób.
Eurowizja 2004: dziesięć faktów, o których prawdopodobnie nie wiesz
- Organizatorzy chcieli zaprosić do współprowadzenia wydarzenia Enrique Iglesiasa, jednak plan nie doszedł do skutku.
- Telewizja turecka omyłkowo rozpoczęła transmisję reklam przed występem Słowenii, przez co widzowie w Turcji nie mieli okazji posłuchać duetu. Kraj ostatecznie nie dostał żadnych punktów z Turcji.
- Podczas prezentacji głosów finałowych pokazywano geograficzne kontury danego państwa. Z powodu niewyjaśnionych przyczyn turecki nadawca nie pokazał Cypru na mapie.
- W trakcie tygodnia prób, reprezentant Izraela – Dawid D’Or przerwał przygotowania do występu, ze względu na swojego chorego ojca, u którego stwierdzono cukrzycę i amputowano mu nogę. Niedługo po Eurowizji mężczyzna zmarł.
- Telewizja Polska była jednym z trzech nadawców, którzy nie zdecydowali się transmitować środowej rundy półfinałowej. Na podobny krok zdecydowały się również Francja oraz Rosja. Plany nietransmitowania miały również Niemcy, jednak telewizja wycofała się z nich w ostatnim momencie.
- W 2004 roku Europejska Unia Nadawców wprowadziła do regulaminu zapis, który zakazuje wykonawcom udziału w więcej niż w jednych selekcjach.
- Podczas przekazywania statuetki dla zwyciężczyni z Ukrainy – Ruslany, but Sertab Erener przypadkowo zakleszczył się o kratkę na scenie.
- O mały włos nagroda Barbary Dex, trafiłaby do reprezentantki Polski – Tatiany Okupnik, jednak dostała ją Sandra z Rumunii.
- Widowisko otrzymało nominację do niemieckiej Nagrody Bambi w kategorii Ulubione wydarzenie telewizyjne roku.
- Budynek Abdi İpekçi Arena, w którym odbywało się widowisko, w 2018 roku został zburzony.
Źródło: eurovision.tv, 25lat.eurowizja.org, wirtualnemedia.pl, esctoday.com, własne
