Ponad 62 lata temu odbyła się Eurowizja 1960. Konkurs miał miejsce w stolicy Wielkiej Brytanii – Londynie. Kto zadebiutował, w jakich okolicznościach zmienił się gospodarz?
Format, organizacja i wpadka podczas widowiska
Eurowizja 1959 została wygrana przez Holandię dzięki Teddy Scholten i jej kompozycji Een beetje. Telewizja NTS nie zdecydowała się na ponowne goszczenie widowiska w kraju. Przyczyną były względy finansowe, wówczas państwo drugi raz organizowałoby imprezę, a na to nie miało funduszy. Kolejnym krajem w kolejce do organizacji imprezy była Wielka Brytania i przyjęła ona zaproszenie. Konkurs odbył się w Royal Festival Hall otwartej w 1951 roku. Postawiono na dosyć teatralny wygląd sceny. Orkiestra podobnie jak w 1959 znajdowała się na dole, zaś tablicę wyników usytuowano po prawej stronie. Dekoracja stojąca za artystami składała się albo ze specjalnych teł, albo z kilku drewnianych ram obwieszonych zasłonami. Pomiędzy występami kurtynę opuszczano, pozwalając na niezbędne zmiany.
Zmieniono trochę początek koncertu. W czasie tytułowego Te Deum w środku loga Eurowizji pokazywano po kolei nazwy krajów uczestniczących w ich narodowym języku. Następnie kontynuowano tradycję z poprzedniej edycji i ponownie można było oglądać film wprowadzający. Ruchome ujęcie kamery odkrywało przed oczami widok miasta w czasie nocy, brzeg Tamizy oraz salę festiwalową. Następnie zrobiono najazd na budki komentatorskie nad publicznością. Na scenie pojawiła się prowadząca – Katie Boyle. W swoim życiu łącznie poprowadziła aż cztery Eurowizje (1960, 1963, 1968, 1974). Witała reprezentantów w języku angielskim i ich językach narodowych.
W czasie przedstawiania reprezentanta Monako Katie popełniła swój jedyny błąd w czasie tego wieczoru. Zamiast François Deguelt powiedziała François Leclerc. Eurowizja w 1960 zanotowała rekordową ilość krajów uczestniczących, jak na tamten czas. Było ich trzynastu, czyli o dwóch więcej niż w 1959. Zadebiutowała Norwegia i powrócił Luksemburg po jednorazowej absencji, która się już nie powtórzy aż do 1993, kiedy państwo zanotuje swój ostatni udział. Warto wspomnieć, że pierwszy raz można było posłuchać kompozycji w języku luksemburskim.
Hałaśliwe głosowanie w czasie trwania konkursu
System głosowania względem poprzedniej edycji się nie zmienił. Panel jurorski składał się z dziesięciu osób, które oddawały jeden głos na swoją ulubioną piosenkę i w taki sposób przydzielano noty. Z sekretarzami łączono się telefonicznie, a wyniki przedstawiono w odwróconej kolejności występowania krajów uczestniczących. Odnotowano jedną wpadkę. Monakijska komisja sędziowska dała Francji pięć punktów, zaś na tablicy wyników pojawiło się ich aż siedem. Prowadząca zauważyła to dopiero w czasie łączenia z Wiedniem i musiała tamtejszemu prezenterowi przerwać, żeby dać produkcji znak, że coś jest nie tak. Sekwencja była bardzo emocjonująca. Początkowo prowadził kraj-organizator, a następnie ścigał się o Grand Prix z Francją. Ostatecznie szwedzkie jury zakończyło to wszystko, dając francuskiej reprezentantce cztery punkty, zaś Zjednoczonemu Królestwu tylko jeden. Publiczność cieszyła się ogromnie z każdej noty uzyskiwanych przez Bryana Johnsona, przez co Boyle aż musiała prosić widzów o ciszę, bo nie słyszała rzeczników.
Norwegia debiutuje i organizuje preselekcje!
Norwegia była jedynym państwem, który zadebiutował w czasie tej edycji Eurowizji. Podobnie jak w Szwecji, sposobem wyboru reprezentanta były preselekcje, lecz w przeciwieństwie do sąsiada były one publiczne. Nadesłało łącznie 303 propozycje, a do finału narodowego przyjęto jedenaście z nich. Pierwszy raz wyemitowano je 4 lutego zaśpiewane przez Jensa Book-Jenssena i Inger Jacobsen (Eurowizja 1962). Najlepsza szóstka awansowała do finału rozgrywanego 20 lutego. Był on głównie audycją radiową, ponieważ niewielu mieszkańców posiadało wtedy telewizję. Mimo wszystko przeprowadzono testową transmisję na sześć miesięcy przed oficjalnym startem telewizji w kraju. NRK dała też jasno do zrozumienia, że ktokolwiek zaśpiewa zwycięski utwór, nie dostanie automatycznej zgody na reprezentowanie Norwegii w Londynie. Ostatecznie padło na Norę Brockstedt, która pojawi się również za rok.
Francja triumfuje! Jak wyglądała droga Jacqueline Boyer do Eurowizji?
Francja wygrała finał piątej edycji Eurowizji, zdobywając 32 punkty, mając 7 punktów przewagi nad Wielką Brytanią. Jacqueline Boyer jest córką Jacquesa Pillsa, który reprezentował Monako rok wcześniej w 1959. Nie osiągnął zbyt wiele, kończąc swoją rywalizację na ostatnim, jedenastym miejscu. Jej matka – Lucienne Boyer, była jedną z najsłynniejszych wykonawczyń okresu międzywojennego; w 1930 roku odniosła ogromny sukces dzięki Parlez-moi d’amour. Jacqueline od najmłodszych lat wykazywała chęć bycia jak jej rodzice, często towarzysząc im za kulisami. Rozwiedli się oni w 1950, a w 1952 roku jej ojciec poślubił wielką damę francuskiej piosenki – Edith Piaf.
Swój debiut Jacqueline zaliczyła w wieku osiemnastu lat, występując u boku samej Marlene Dietrich. Zachęcona pozytywnymi reakcjami postanowiła rozwijać się dalej. Została wybrana wewnętrznie przez francuską telewizję jako reprezentantka, chociaż nie była pierwszym wyborem. Wokalista Marcel Amont wycofał się w ostatniej chwili, dla niego również zostało napisane zwycięskie Tom Philibi, które przejęła Jacqueline. Trofeum odebrała od samej Teddy Scholten i wtedy z małymi wyjątkami rozpoczęła się tradycja wręczania nagrody przez laureata poprzedniej edycji. Wokalistka miała jej powiedzieć – Szczerze gratuluję! A na przyszłość powodzenia! W taki sposób Eurowizja zyskała nową charakterystyczną cechę. Kompozycja zdobyła ogromny komercyjny sukces. Znalazła się na 33. miejscu w UK Singles Charts, a także w najlepszej dwudziestce na listach przebojów w Belgii, Niemczech, Hiszpanii, Francji oraz Holandii.
Dalsze życie i kariera wokalistki
Eurowizja miała ogromne znaczenie dla Boyer, która po jej zakończeniu nie powiedziała ostatniego słowa. Wydała niemiecką wersję zwycięskiego utworu, która odniosła sukces i pozwoliła na rozpoczęcie kariery w RFN. W tym samym czasie wzięła udział w festiwalu Coq d’or z piosenką Comme au premier jour. Związała się z Françoisem Lubiane, który był piosenkarzem. Po trzech latach od triumfu na Eurowizji miała już na swoim koncie jedną trasę koncertową po Stanach Zjednoczonych i kilka w Europie, w tym jeden występ u boku Charlesa Anzavoura. W 1966 uległa poważnemu wypadkowi, przez co zniknęła ze świata gwiazd na aż trzy lata.
Zamieszkała w Stanach Zjednoczonych w 1979, zmieniając pseudomin na Barbara Benton. Wydała angielski album Time And Time Again. Nie odniósł on jednak oczekiwanego sukcesu. Porzuciła swoją przemianę, w 1988 wróciła do Francji i koncertowała dalej. W 2008 i 2009 roku solistka wydała dwie kompilacje, na których znalazły się jej największe hity i niewydane utwory. Pierwsza była po francusku, a druga po niemiecku. Łącznie za swojego życia wydała 25 albumów i wystąpiła w ośmiu filmach. Aktualnie ma 81 lat i od czasu do czasu pojawia się w telewizji czy na różnych imprezach okolicznościowych.
