21 marca 1964 roku w Tivolis Koncertsal w Kopenhadze odbył się 9. Konkurs Piosenki Eurowizji. Był to zarazem pierwszy konkurs organizowany w skandynawskim kraju po eurowizyjnym tryumfie duńskiej pary Grethe i Jørgena Ingmannów w 1963 roku. Jaka była Eurowizja 1964? Sprawdźmy!
W ramach cyklu To była Eurowizja przenosimy się do Kopenhagi z roku 1964! O zwycięstwo w konkursie walczyło 16 państw, w tym debiutująca Portugalia. Z eurowizyjnych zmagań na skutek bojkotu szwedzkich artystów wycofała Szwecja, która powróciła do rywalizacji rok później. Sobotni, marcowy koncert w Tivolis Koncertsal poprowadziła Lotte Wæver – duńska aktorka i prezenterka telewizyjna.
To była Eurowizja: kto wystąpił w 1964 roku?
W 9. Konkursie Piosenki Eurowizji zorganizowanym 21 marca 1964 w Tivolis Koncertsal w Kopenhadze wzięło udział 16 państw. Podczas koncertu można było usłyszeć m.in.: Anitę Traversi, reprezentującą Szwajcarię po raz drugi (pierwszy raz brała udział w konkursie w 1960 roku), brytyjskiego wokalistę Matta Monro oraz trzykrotnego reprezentanta Austrii Udo Jürgensa – zwycięzcę 11. Konkursu Piosenki Eurowizji w 1966 roku.
W eurowizyjnej rywalizacji także wzięli udział reprezentanci: Luksemburga, Holandii, Norwegii, Danii, Finlandii, Francji, Niemiec, Monako, Portugalii, Jugosławii, Belgii, Hiszpanii i Włoch. To właśnie młodziutka Włoszka – Gigliola Cinquetti, zwyciężczyni Festiwalu w San Remo, podbiła eurowizyjną scenę w 1964 roku.
Eurowizja 1964: pierwsze historyczne zwycięstwo Włoch
9. Konkurs Piosenki Eurowizji wygrała niespełna 17-letnia Gigliola Cinquetti – dwukrotna zwyciężczyni Festiwalu Włoskiej Piosenki w San Remo w 1964 i 1966 roku. Zdobywając 49 punktów (blisko trzy razy więcej niż laureat drugiego miejsca) otrzymała Grand Prix konkursu. To zwycięstwo otworzyło jej drzwi do dużej kariery i międzynarodowej sławy. Non ho l’età, piosenka-laureatka już w kwietniu tego samego roku znalazła się na pierwszym miejscu włoskiej listy przebojów „Hit Parade Italia” i trafiła także do pierwszej dwudziestki brytyjskiej listy przebojów.
Utwór, który skomponowała trójka muzyków: Mario Panzeri, Nicola Salerno i Gene Colonnello, znalazł się na debiutanckim albumie Giglioli Cinquetti. Po eurowizyjnym sukcesie włoska wokalistka nagrała go także w kilku wersjach językowych. Non ho l’età można było usłyszeć po niemiecku, hiszpańsku i… japońsku.
Wygrana włoskiej wokalistki była pierwszym historycznym zwycięstwem Włoch w konkursie i zarazem pierwszym zwycięstwem kraju z Europy Południowej. Co ciekawe, Gigliola Cinquetti została także najmłodszą zwyciężczynią Eurowizji. Tytuł utrzymała aż do 1986 roku, kiedy to zaledwie 13-letnia Belgijka Sandra Kim wygrała 31. Konkurs Piosenki Eurowizji.
Jak dotąd Włochy zwyciężyły w konkursie dwukrotnie. Po pierwszej wygranej w 1964 roku, na kolejny eurowizyjny sukces Włosi czekali aż do 1990 roku, kiedy to laureatem 35. Konkursu Piosenki Eurowizji został Toto Cutugno.
To była Eurowizja: polityczny incydent i zero punktów dla…
Jaka była Eurowizja 1964? Konkurs przyniósł kilka nowinek, kontynuowanych podczas kolejnych edycji muzycznych zmagań. Ciekawostką jest, że Portugalia była pierwszym krajem w historii Eurowizji, który debiutując zdobył zero punktów. Po raz pierwszy eurowizyjną rywalizację bez punktów na koncie zakończyły również Niemcy, Jugosławia i Szwajcaria.
Nie obyło się także bez pewnego politycznego incydentu. Tuż po występie Szwajcarii na scenę wtargnął mężczyzna trzymający baner z napisem: „Bojkot Franco i Salazara” (Francisco Franco – hiszpański dyktator; António de Oliveira Salazar – portugalski polityk, wspierający gen. Franco dostawami broni podczas wojny domowej w Hiszpanii w latach 1936 -1939 – przyp. red.)
Co ciekawe, nie zachowało się pełne nagranie z Konkursu Piosenki Eurowizji z 1964 roku, a jedynie jego fragmenty – w tym część występu zwyciężczyni, Giglioli Cinquetti. Legenda głosi, że w siedzibie BBC odnaleziono pusty pojemnik z taśmą podpisany „Eurowizja 1964” . Taśma prawdopodobnie została wyczyszczona na potrzeby kolejnych programów telewizyjnych. O ironio, nagranie z koncertu nie przetrwało także pożaru w Danmarks Radio (duńskiego nadawcy publicznego), który miał miejsce w 1970 roku.
